Bazı kelimeler vardır…
İçine değil, ömrüne dokunur insanın.
Senin “seni seviyorum”un da öyleydi.
Bir duvar gibi geldi üzerime…
Çünkü ne zaman “en çok” dedin,
Ben “en az” hissettim kendimi.

Beni en çok sevdiğini söylerken…
Gözlerinde başka yerlerin yorgunluğu vardı.
Ellerin tutuyormuş gibi yapıyor,
Kalbin çoktan başka adreslere uğruyordu.
Ve ben, sevildiğimi sandıkça kayboluyordum.

Bir insan en çok sevilirken mi kırılırmış?
Evet…
Çünkü sen bana sevgini anlatırken
Ben gözlerinin içindeki suskunluğu dinliyordum.
Ben konuşurken sen aklından çıkmaya çalışan bir geçmişi
Kalbinden çıkarmaya çabalıyordun…

En derin yaralar, en güzel cümlelerin altına gizlenir.
Ve birini “en çok” sevdiğini söylerken,
Aslında onu en derinden kaybedersin.

Bir zamanlar “yanındayım” dediğin anlar,
Şimdi içimi en çok acıtan hatıralara dönüştü.
Ben seninle değil, senin eksikliğinle büyüdüm.
Senin olmamanla tamamlanmayı öğrendim.

Çünkü o cümle artık kalbime değil, suskunluğuma çarpıyordu.
Sen sevgiden bahsederken,
Ben içimde senden vazgeçmenin sessizliğini yaşıyordum.

Sen benim içimde büyütüp, sonra sessizce bıraktığım yaraydın.
Ne silebildim, ne tam kabullendim…
Ama en sonunda fark ettim:
Bazen birini affetmek değil mesele,
Artık onunla yaşamamayı öğrenmekmiş.

Ben bir cümlede değil, bir ömürde kayboldum.
Senin “seviyorum” deyişinle başlamıştı her şey…
Ama sen o kelimeyi öylesine söyledin,
Ben ise ona koca bir hayat inşa ettim.
İşte fark oradaydı;
Sen konuştun, ben inandım.

Sevilmek istedim, sustum.
Anlaşılmak istedim, kırıldım.
Gitme dedim, daha da uzaklaştın.
Anladım ki, aşk bazen yalnız kalmayı göze almakmış.
Çünkü birlikteyken bile yalnız hissetmek,
İnsanı içten içe çürütüyormuş.

Artık seni değil,
Bana seni unutturamayan yanımı affediyorum.
Ve her defasında içimden eksiltip geçene,
Bu defa usulca veda ediyorum.
Herkesin yarası bir yerde gizlidir.
Benimkisi senin “seviyorum” dediğin o anda saklı kaldı.
Çünkü sen Beni en çok sevdiğini söylerken kaybettin.