Gözlerimi aşk uğruna, mutluluğa kör ettim,
Bir bakışınla yandım, bir gidişinle küle döndüm.
Sana koşarken kendimden uzaklaştım,
Ben seni severken, sen beni unuttuğunda bile sana inandım.

Bir tebessümüne dünyamı sığdırdım,
Gölgen yeter demek ne büyük bir eksiklikmiş sonra anladım.
Sevda sandığım şey, meğerse imtihanmış,
Ve ben, aşkın en çaresiz sorularında boğuldum.

Geceler bana senden kalan boşluğu anlattı,
Yastığa dökülen her gözyaşı, bir veda gibi aktı.
Kendi kendime sevmeyi öğrendim,
Çünkü sen yoktun, hep ben vardım ve hep ben eksildim.

Aynalara yabancılaştım, gözlerimdeki ışıltı söndü,
Beni gören herkes, “ne kadar güçlüsün” dedi,
Oysa ben, her sabah bir parçamı toprağa gömerek uyandım,
Ve her gece seni affedip kendimi suçladım.

Yolumdan dönmedim,
seni sevmekten de vazgeçmedim,
Ama bir gün, sevmenin yetmediğini öğrendim.
Bir kadın, her şeyiyle sevebilir,
Ama sevgiye ihanetle karşılık verilirse,
İçinde yalnızlık çiçek açar… sessizce.

Ben seni kaybetmedim aslında,
Sen beni hiç kazanmamıştın.
Ben aşkla yürürken gözüm kördü,
Ama sen… açık gözlerinle bile beni göremedin.

Şimdi anlıyorum, aşk bazen sadece bizde yaşanır,
Karşılıksızsa da, değerliyse de, en çok biz yanarız.
Ama ben…
Gözlerimi aşk uğruna kör ettimse de,
Artık yolumu kalbimle değil,
Aklımla seçmeyi öğrendim.