Seninle bir gün…
Kulağa kısa bir cümle gibi geliyor ama içimde bir ömür genişliyor.
Sabahın ilk ışığına adını verdim;
Pencere perdesi rüzgârla kımıldarken,
“Bugün olur” dedim,
“Bugün içimdeki bütün yalnızlıklar susar.”

Seninle bir gün…
Sokağın köşesine saklanmış,
gecikmiş bir sevinç gibi bekliyor.
Adımlarım, kalbimin provasını yapıyor;
Her köşe başında adını düşürüyorum,
Her kaldırımla bir ihtimali konuşuyorum:
“Belki bu kez.”

Seninle bir gün…
Dakikalar nihayet geçer;
Saatler, beklemeyi değil, buluşmayı öğrenirdi.
Kahvenin üstünde tüten buhar,
“İyi ki”nin sıcaklığını taşır,
dudaklarımda bir gülümseme bırakırdı.

Seninle bir gün…
Yaralarıma merhem istemezdim;
Çünkü bazı yaralar, doğru teni bulunca kendiliğinden kapanır.
İçimdeki bütün yenilgiler,
Bir masanın kenarında,
biz” diye yeniden yazılırdı.

Seninle bir gün…
Gök, tam üstümüzde anlaşılır bir dil konuşurdu;
Bulutlar geç kalmaz,
rüzgârın bahanesi olmazdı.
Sustuğum onca cümle,
Avuçlarının hatrına ses bulur,
“kal” demeyi nihayet öğrenirdim.

Seninle bir gün…
Geçmiş, omuzlarımdan düşer;
Gelecek, gözbebeklerine sığacak kadar yakınlaşırdı.
Kader, başını önüne eğer,
“Demek ki imkânsız değilmiş” diye fısıldardı içimden biri.

Seninle bir gün…
Korkularım kapının arkasında kalır;
Anahtarı içerden çevirip kendimizi içeri kilitlerdik dünyaya.
Ve ben, ilk kez hiçbir şeye gecikmediğimi anlardım;
Çünkü kalbine varan yollar, geç de olsa tam vaktinde biterdi.

Seninle bir gün…
Belki bütün gün değil, belki bir an;
Ama o an, bütün ömrüme denk düşerdi.
Çünkü bazı buluşmalar uzun sürmez,
Sadece doğru yerden vurur kalbi
ve kalp artık başka atar.

Seninle bir gün…
Olmadı henüz; ama içimde her gün yaşanıyor.
Takvim başka bir şey yazsa da,
Ben her sabah “bugün” diyorum,
Ve akşam olunca, yokluğuna “yarın” diye söz veriyorum.

Seninle bir gün…
Ne vaadi var bu cümlenin, ne şikâyeti.
Sadece kapının eşiğinde duran bir nefes gibi duruyor içimde.
Gelirsen, adını anmadan anlayacağım: yüzümdeki çizgiler düzelecek.
Gelemezsen, gün batımına not düşerim:
“Bu da güzel bekleyişlerden biri.”
Artık biliyorum—sonlar hep gürültülü değildir;
Bazıları, içtençe bir “tamam” diye kapanır.
Ben de öyle kapatıyorum:
Bugünü sana ayırıyorum, yarını kendime,