Bazen yoruluyorsun…
Savaşmaktan değil,
anlatmaktan değil,
değiştirmeye çalışmaktan değil…
En çok da anlayışsız bakışların içinde,
Sevmenin nasıl olduğunu sevgiyi bilmeyen birine anlatmaya çalışmaktan yoruluyorsun.

Ve sonra bir noktada fark ediyorsun:
Ben hep “anlarsın” diye sustum.
Ben hep “değişir” diye bekledim.
Ben hep “sever” diye affettim.
Ama karşındaki, senin kadar derin değilse,
hiçbir kelime yeterince yüksek sesle ulaşmıyor ona.

Aslında bazı insanlar hayatına misafir olarak giriyor,
ama sen onlara evinin tapusunu veriyorsun…
Kalbinin yedek anahtarını, gecelerinin sessizliğini,
en savunmasız hâllerini…
Ve onlar sadece geçiyormuş gibi davranıyor.

Oysa senin için o geliş,
belki de yıllardır kapalı tuttuğun kapıların
ilk defa aralanmasıydı.
Ama onlar içeride ne varsa dağıttı.
Ve giderken “zaten fazla bir şey yoktu” demeyi ihmal etmedi.
Bazı insanlar sadece almak için gelirken,
sen vermeyi görev sayarsan,
bir gün gelir, kendinde hiçbir şey kalmaz.

İşte böyle bir kırgınlık bu bendeki…
İçimde hem şaşkınlık, hem öfke, hem sessizlik var.
En kötüsü de ne biliyor musun?
Bir daha kimseye anlatamayacak kadar içeme dönmek oldu…
Bir daha kimseye o kadar açılmamaya karar vermek…
Ve buna karar verirken bile hâlâ bir yerlerimin acıyor olması.

Ben hâlâ bazı geceler,
“Belki bu defa farklı olur” diye kendi kendime fısıldadığım günleri hatırlıyorum.
İnanmışım…
İçtenliğin iyilikle ödüllendirileceğine inanmışım.
Ama gerçek bambaşkaymış:
Bazı insanlar senin kalbini, kendi eksikliklerini örtmek için kullanırmış.
Ve sen zannedersin ki seni seviyor…
Oysa sadece yanında “tam” hissediyor, o kadar.

Ben kaybetmedim aslında…
Sadece yanlışlara fazla anlam yükledim.
Ben yenilmedim…
Sadece artık savaşmayı bıraktım.
Çünkü değer görmek,
savaşarak değil, varlığınla hak edilmeliymiş.

Şimdi öğrendim.
Sevgi, sana seni unutturuyorsa o sevgi değil, tüketime girer.
Anlayış bekliyorsan,
karşındaki önce anlayan biri olmalı.
Çünkü ben, sadece sevilmek istemedin…
Ben anlaşılmak istedim, duyulmak, hissedilmek, görülmek…
Ama olmadı.
Ve en güzel yanlarım, bana bile küsmeye başladı.
Çünkü ben onları hep En yanlış yerlerde harcadım.