Bilmeni istedim…
Ben gülmedim o sustuğum zamanlarda,
İçimde ne fırtınalar koptu da
Sana tek kelime etmedim…
Çünkü sen duymak değil,
Duymamayı seçtin.

Bilmeni istedim…
Geceyle dertleştiğim her an,
Adını bir dua gibi geçirdim içimden.
Ama sen hiçbir duanın
Merhametini hissetmedin üzerimde.
Ben sevdim… sen görmedin.

Bilmeni istedim…
Her gidişin bende bir acıya dönüştü.
Sen arkana bile bakmadan yürürken,
Ben olduğum yere mıhlanmış gibi
Bir ömrü bekleyişe dönüştürdüm.
Ve sen, o bekleyişi hiç bilmedin.

Bilmeni istedim…
Her vedan bir ölüm gibiydi bana,
Ama mezar taşım olmadı gidişlerin.
Yani ben çok defa gömüldüm içimde,
Sen sadece yürüdün üstümden.
Ben sustum… sen ezdin beni defalarca.

Bilmeni istedim…
Ben güçlü görünmeyi değil,
Anlaşılmayı istedim aslında.
Ama sen hep “dayanır” sandın,
“Alışır” dedin,
Hiç düşünmedin içimde kaç kere yıkıldığımı.

Bilmeni istedim…
Ben seni affetmedim,
Sadece yorgunluğuma yenildim.
Artık sitemim yok,
Çünkü içimde taşıyacak yer kalmadı sana.
Ve aşk… artık sadece bir yıkıntı bende.

Bil istedim…
Ben sevmekten vazgeçmedim,
Sadece artık sevmenin yetmediği yerde
Sessiz kalmayı öğrendim…”