Sev beni…
Ama eksiksiz hâlimle değil.
En kırık yerimden, en sessiz çığlığımdan,
en çok sustuğum anlardan sevmeyi dene…
Çünkü ben, tamamlanmadım hiçbir zaman,
ve seni de, bütün olmadığım yerden bekledim.

Dokun bana…
Ama tenime değil, içime…
Küçük bir kız çocuğu gibi saklandığım korkulara,
geceleri yalnız ağladığım duvar diplerine,
kimseye anlatmadığım düş kırıklıklarıma dokun.
Yüzüme değil…
Yüzleşemediklerime bak gözlerinle…

Sev beni…
Beni terk edenlerin izleriyle sev.
Sırtımda taşıdığım hayal mezarlıklarıyla,
her sabah yeniden ölmeyi göze alarak uyanan halimle…
Gülümsememin ardındaki gölgelerle,
düşerken bile seni düşünen kalbimle sev.

Ben sana kolay bir hayat sunamam.
Ama karanlıklarımda senin için yer var.
Ve ellerim ne kadar titrese de,
bir kere tutarsan,
bir ömür bırakmam diye sözüm var.

Yaralarımla sev beni…
Çünkü ben en çok orada gerçeğim.
Maskesiz, süssüz, filtresiz…
Ve en çok orada…
Sevilmeye muhtacım.

Ben kusurluyum…
Ve bu kusurlarımı sevmek,
bazen kendimi affetmekten daha zor geliyor.
Ama eğer sen seversen,
belki ben de kendimi affederim…
Birlikte iyileşiriz;
sen kalbimin kenarına oturursun,
ben de içimin fırtınasını dindirmeye başlarım.

Bir gün her şey susacak biliyorum.
Kelimeler yorulacak, yüzler silinecek,
hatıralar bile un ufak olacak…
Ama sen kalırsan,
ve “her şeye rağmen” dersen…
İşte o zaman,
ben de bu hayata bir kere daha tutunurum.

Sev beni…
Düştüğümden değil, kalktığımdan tanı.
Her şeye rağmen dik durduğumdan,
acıya rağmen hâlâ içimde sevgi taşıdığımdan.
Ve bil ki;
ben kendimi çoktan kaybettim bu savaşta.
Ama seni kazanmak için hâlâ içimde
bir parça umut taşıyorum…
Yeter ki sen, yaralarımla birlikte sev beni.