Bu hayatta çok şey beklemedim aslında…
Bir omuza yaslanmak,
Bir çift gözde kendimi bulmak,
Birinin “Ben buradayım, korkma” deyişine tutunmak istedim sadece.
Ama olmadı…
Kimse kalbimin içini sormadı.
Kimse içimde kaç gece yıkıldığımı bilmedi.

Güldüm…
Çünkü başka çarem yoktu.
Sustum…
Çünkü ne zaman anlatsam, terk edildim.
Ve anladım ki; bazı insanlar senin acını duysa da,
Kalbini duymayı hiç öğrenmiyor.

Ben seni kalbimin en kırılgan yerine sakladım,
Sen beni yok saydığın tüm suskunluklara gömdün.
Sevmedin…
Sadece varlığıma alıştın.
Ben seni severken ölmeyi bile göze almışken,
Sen benden yaşarken gittin.

Ve bir gün,
Eğer bu hayattan çekip gidersem sessizce,
Ne bir yas tut, ne çiçek al eline…
Sadece mezarımın üstünü papatyalarla ört.
Çünkü ben bu hayatta en çok onları sevdim,
Kirlenmemiş…
Masum,
Sessizce solan papatyaları…

Ben de öyleydim ya…
Kimsenin fark etmediği bir baharda,
Kimsenin görmediği bir köşede,
Usulca solmuş bir papatyaydım aslında.

Sen hiç papatyanın çığlığını duydun mu?
Hayır…
Çünkü onlar sessiz ölürler.
Ben de öyle gittim.
Bağırmadan, sitem etmeden,
Kalbimde bin yara, dilimde tek bir cümle
olur da Bir gün bu kalp susarsa eğer,
“Mezarımın üstünü papatyalarla ört.”

Sana değil bu sitemim,
Hayata…
Hani o güzel günleri çok gören,
Bir gülüşü bile boğazıma dizen hayata.
Ben sevmeyi hep yanlış zamanda,
Yanlış kalplerde aradım belki.
Ama bir şeyi doğru yaptım:
Severken hep içimle sevdim.

Mezarımın üstünü süslü çiçeklerle donatma.
Gerek yok.
Ben süsleri değil, sadeliği sevdim.
Ve sen de bilirsin;
Papatyalar en temiz yalandı bu hayatta.
“Seviyor” dedikçe koparıldı,
Ama yine de umut verdi her defasında.
İşte ben o papatyaların çırpınan haline çok benzerim.

Ve evet…
Son dileğimdir bu sana:
Çünkü senin sevmediğin beni,
Belki onlar sarar son bir baharda.
Mezarımın üstünü papatyalarla ört.