Ben hayatımı hiç planlamadım…
Ne yarınlar için takvim tuttum,
Ne yolculuklara harita çizdim.
Çünkü bilirdim;
Hayatın getirdikleri,
Her zaman aklımdakilerden başka olurdu.

Bazen güneşli bir sabaha uyandım,
Bazen gök gürültüsüyle sarsıldım.
Bir gün zirvede nefes aldım,
Ertesi gün en derin çukura düştüm.
Ama hiçbirinde “Bunu bekliyordum” demedim,
Çünkü sen, hayat…
Hep ansızın geldin.
Yollarımı sen çizdin;
Bazen düz,
Bazen taşlı, bazen çamurlu…
Yürüdüm, düştüm, kalktım.
Kaybettim, aradım, buldum.
Ve öğrendim ki;
En çok, kaybettiklerim öğretti bana yaşamayı.

Ben hayatımı hiç planlamadım…
Çünkü plan yapanların gözlerindeki
O kırılmış hayalleri gördüm.
Beklemedim ne mucizeyi, ne felaketi;
Sen ne getirdiysen
Ona göre giyindim ruhumu.
Bana dost da verdin,
Sırtıma hançer de sapladın.
Bana gül de verdin,
Toprağa gömdüğüm sevdalar da…
Bir gün kahkahalar doldurdu günlerimi,
Ertesi gün sessizlik örttü üzerimi.

Hayat defterine yazılanlar,
Planlarla değil,
İnsanın yaşadıklarıyla olurmuş.
Çünkü bir insanı hayata yazan,
Kurduğu hayaller değil,
Gözyaşlarıyla yoğrulmuş gerçekleridir.
Hayat, sen hiçbir zaman planlara sığmadın.
Ben de seni öylece kabul ettim.
Ne zaman sert esersen, yüzümü rüzgârına çevirdim,
Ne zaman yağmura tutarsan, gökyüzüne baktım.

Bazen yollar susar, adımlar konuşur.
Bazen zaman geçmez, insan geçer içinden.
Senin kurduğun tuzaklardan geçerken,
Kalbimin haritasını kendim çizdim.
Senin karanlık gecelerine kendi yıldızlarımı astım,
Sessizliğine kendi şarkılarımı söyledim.
Ve sonunda anladım ki…
Sana yenilmek, aslında yaşamayı öğrenmekti.
Ben Hayatımı Hiç Planlamadım…