Sabah, düşlere sinmiş solgun bir iz,
Kırlara süzülen ayak seslerinde
küskün bir tilki,
soğuyan gecenin içine çekilir
sönmüş soba, onun yüreğini bilir
Bir serçenin göğsünde titreyen ışıltı,
göç yollarını ezberleyen rüzgâra karışır,
toprağın alnında ince bir çizik bırakır.


Kıvrılmış caddelerin sonunda
tütmeyen bir soba, pas kokulu hava,
dilin sustuğu yerden
dökülür bütün hatıralar.
Kararmış çivilere asılmış mevsimler,
nemli tahta kokusuyla sarmalanır;
kapanmayan bir kapının gıcırtısına
tozun kuru tadı eşlik eder.


Her adım, geçmişin silik soluğu,
bazı yollar yalnız unutmak içindir.
Geriye yalnızca,
uzak vadilerde çatlayan ceylan kalır,
önce toprağın çatlağında,
sonra kalbin suskun yerinde.
Bir kayanın yüzüne kazınmış bekleyiş,
kurumuş otların arasında unutulmuş bir nefes
yavaşça taşar geceye.


Bir sandal sürüklenir karanlığa,
içinde puslu gözlü bir adam.
Korkuyu ezer geçer,
dileğini yıldızsız göğe bırakır.
Hâlâ, uzak vadilerde çatlar ceylan;
şimdi zamanın derininde,
donmuş bir ben olarak.
Yanık bir kabuğun içinden sızan kırıntı,
kavruk ellerde büyüyen bir hayale dönüşür.


İçimde bir çocuk yürür hâlâ,
ayaklarında çamur,
avuçlarında yarım kalmış düşler.
Bakışları kırık aynalardan geçer;
her adımda daha da gömülür
zamanın serin kıyısına.
Gölgesini kaybetmiş ağaçların altında,
bir ıssızlığın nefesine sarılır.