1
Yorum
17
Beğeni
4,3
Puan
331
Okunma
Bir sabah,
kendi gölgeme bastım,
dizlerimden kırıldı dünya.
İçimden bir sandala devrilmiş
çocuk gibi küçüldüm.
Sustum ve
suya düştüm.
Yürüdüm.
Açılan her yol,
bir başka yoklukla karıştı.
Hiç geçmediğim sokakların ruhundaydım.
Bir çiçek gördüm sonra;
en çok suskunluğundan büyürken,
o hâlâ başını göğe kaldırıyordu.
Belki de büyümek,
kimseyle paylaşamadığın bir boşlukta birlikte yaşlanmaktı.
Ellerim titriyordu,
kendime tuttuğum aynadan.
Aynada,
benden başka herkes vardı.
Sonra sustum.
Sustukça konuştum içimle.
Çünkü
bazı sözler söylenince eksilir,
ama sustukça bir ömür yankılanır.
5.0
83% (5)
1.0
17% (1)
Cevap Yaz