1
Yorum
14
Beğeni
4,4
Puan
347
Okunma
Kendi sesimi unutan zamanla,
Sessiz, serin sulara indim.
Nehrin adımlarına gizlenmiş gölgeydi sessizliğim.
Unutmakla bilmek arasında
Asılı kaldı uyurken sızlayan düşlerim.
Rüyasını geride bırakmış bir eşikte,
Uğuldayan çöl tenhasıyım.
Kapatılmış bütün kapılar,
Yorgun kelimeler...
Kendi kuyusuna gömülen sır gibi.
Belki de en gerçek bağın
Telaffuz edilmemiş mühründe
Daralan bir gündü içim.
Ve sonra,
Anıya sığmayan rüzgârlar
Yüzümü aldı.
Ay herkese gülümserken,
Ben yağmurlarla düştüm
En ince karanlığa.
Şimdi,
Usul usul geçiyor üzerimden yıldızlar.
Hangi yola intihar eder başlangıçlar bilmiyorum.
Bütün haykırışlar,
Sessizliğin başka bir tonuydu.
5.0
86% (6)
1.0
14% (1)
Cevap Yaz