Bu şiir, kaybı yücelterek anımsayan, varlığıyla hayatı güzelleştiren bir figürün (muhtemelen sevgili, anne, ya da masumiyetin sembolü olan biri) ardından yazılmış, içli ve derin bir ağıt gibidir. Aynı zamanda bir nostalji, bir masal kırılması, bir zaman donmasıdır.
Bir varlığın dünyaya ne kadar ışık saçabileceğini ve onun yokluğunda oluşan derin karanlığı müthiş bir lirik dengeyle anlatıyor. Şair, bu kaybı bir çöküş değil, bir kutsallaşma süreci olarak aktarmış. Estetik bir ağıt, lirik bir yakarış ve zamansız bir özlem şiiri.

“Ve bütün çocuklar / hep biraz senin için üşüyor artık”

Final kıtası vurucu: Bir zamanlar dokunuşuyla çocukları susturan kişi artık yok ve yokluğu, toplumsal bir üşüme hâline dönüşmüş. Bu, kişisel bir yas değil sadece — bir kuşağın, bir ruh hâlinin, belki de bir vicdanın kaybı.
Kısa bir analizle katkıda bulunmak istedim, tebrikler, sevgiler

Duygusal ve etkileyici bir şiir yüreğinize kaleminize sağlık değerli şaire sevgilerimle

Bir şiir vardır,
okunduğunda yalnız gözlere değil, kalbin en kuytusundaki yerlere de konuşur. Kelimeleri sanki parmak uçlarıyla dokunur insana.
Dem şiiri işte o şiirlerden biri.

Bir düşten geçer gibi, bir düşü demleyen bir şiir olsa gerek bu.
Bir ömre adanmış nur taneleri ya da bir ömrün içindeki eksik kalmış parçalar bütününün bir ağacın dalına bahşettiği kuş sağanakları.

Şairin dili, alışılmış mecazların ötesine geçip kelimelere yeni yurtlar kuruyor.

Mesela; ''O kuru ağaçtan gül nevaları yükseliyor'' Ne kadar güzel bir tahayyül!
Sadece gözle değil gönülle bakıldığında çorak bir dalda bile umut açar demek ki. Şiir, bir lirik düzlemde ilerleyip akıp gidiyor adeta.
Şiiri güzel kılan betimler değil yalnızca. Şairin şiir dilindeki kudreti de göz ardı etmemek gerekiyor

Sanki bir devin yumuşak adımlarını anımsatan şiirsel ritmi
okuyanı içten içe büyüleyen bir musiki gibi sarıyor.
Sadece "geçmek" bile bir sokağı morartabiliyor. Gecenin tenhalığında bir gül kadar usulca var olmak ve sadece bir sessizliğin bile hıçkırıkları dindirebilmesi...
Bu artık şiir değil sadece.
Bu söze sığınmış bir varlık hâlidir bizce.

Şair Ayssra, kendi bakış açısıyla zamanın donduğu bir ânı, hatıraların rüzgârla savrulduğu bir mevsimi resmetmiş şiirin satır aralarına.
Bu resim bir tuvalde değil sanki kalbin kıvrımlarında asılı.

Rüzgârın yüzünü unuttuğu, mevsimin kışa dönüştüğü ve çocukların bile eksili bir içlenişle üşüdüğü o hâl, işte tam da burada, şiir gerçek anlamına ulaşıyor. Yokluğun varlıktan daha ağır olduğu bir sükûtun resmi çiziliyor.

Bu şair sıradan bir kalem değil. Bunu rahatlıkla gözlemleyebiliyoruz. Hokkasının içinde gözyaşı, dualarla karışık bir yakarış, özenle oluşturulmuş bir mürekkep var.
Betimlemeler bir sabah ezanı gibi, hem uyandırıyor hem ağlatıyor sanki.

Bu şairin dili, sadece edebi değil ruhani bir çağrışım da taşıyor ayrıca. Onu satırları arasında gözleriyle değil gönlüyle geziyor insan.

Evet, sıradan bir kalem değil bu şair.
Doğduğu coğrafyanın ikliminden midir, yoksa kalbinin kendi mevsiminden mi bilinmez,
ama şiirlerinde insanının içini ısıtan hafifçe bir iklim esintisi var.

Hep arada kalmış vakitlerde
yeni baştan vücut bulmuş nice duygularla hemhal olduk.

Bazen bir düş,
bazen bir yakarış,
ama her zaman bir iz bırakış.


Teşekkürler bu sessiz mucize için.
Hayranlıkla selamlıyorum.