İnsan karanlığa yalnızca ışığını kaybettiğinde yenilmiyor.
Asıl yenilgisi umudu gözden çıkardığı anda başlıyor insanınn.

İçimizde yanan son kıvılcıma kadar yaşamı savunmak, sözcükleriyle savaşmak isteyenlerin şiiridir hayat. Karanlık sadece geceden ibaret değildir. Sessizlikle büyür, vazgeçişle derinleşir.

Akıllı insanlar, gitmenin kolay bir yol olduğunu bilir ama kalmanın asaletini seçer. İçlerinde henüz dile gelmemiş bir şiir varsa, o şiirin bitmesini beklerler. Çünkü gerçek ışık, söylenmeyen bir cümlede, suskun bir bakışta, vedasız bir sevdada gizlidir.

İyi insanlar kaybettikçe aydınlanır, incindikçe büyür. Her düşüş, daha kuvvetli bir dirençtir içlerinde. Onlar, bir rüyaya vedayı sessizce yapamazlar. Çünkü onların kalbi, gölgelerle barışmak için değil, ışığa yoldaş olmak için atar.


Sen;
Bir dağ gibi duruyorsun içimde.
Sarsılmaz, vazgeçilmez, ulaşılması zor bir hayal gibi.
Gidersen, ardında sadece bir karanlık kalmaz.
Işığınla yoğrulmuş her şey eksilir.
O yüzden, ya yak beni, ya da gözyaşınla temizle.

Ama ne olur, gitme.
Henüz gece olmadı.
Henüz içimizde yanacak çok şiir var... diyor şiirin sesi.

Güzel şiir okumaya devam ediyoruz kıymetli Ayssra'nın kalemindenç
nicelerine inşallah diyelim.

Saygı ile hep.