Ben seni kaybettiğim gün öldüm.
Sessizce, kimse duymadan,
Bir iç çekişin içinde kaybolur gibi…
Sen hâlâ nefes alıyordun,
ama ben sensizlikle gömülüyordum hayata.

"Anlıyorum" dedin,
ama hiç anlamadın aslında.
Kırdın, parçaladın,
ve her seferinde “anlıyorum” diyerek
biraz daha uzaklaştın kalbimden.

Benim derdim hiç senden öteye geçmedi.
Olmadığın her nefes sigara gibi yaktı içimi.
Aklıma gelmediğin bir yağmur olmadı,
yokluğundan sırdaşlık etmediğim
bir gece bile yaşamadım.

Bilirsin huyumdur, susarım kızınca.
Ama bil ki;
içimde susamadığım bir yangın var.
Bir de,
ölürcesine susadığım gözlerin…

Sana anlatamadığım her şeyin
ağırlığıyla çöktüm gecelere.
Biriktirdiğim hayallerin enkazında
nefes almaya çalıştım.
Ve evet…
Ben, sensiz kaldığım gün
çoktan ölmüştüm aslında.

Şimdi yılların sancısını çekiyorum.
Sana ulaşmak için yürüdüğüm yolların
yorgunluğunu taşıyorum omuzlarımda.
Sevginle ilmek ilmek ördüğüm kalbim
şimdi sökülen bir sessizlikte
kendini kaybediyor.

Düşün…
Senden bile vazgeçtim artık.
Gerisini sen düşün.

Ben ne göründüğüm gibiyim,
ne de olduğum gibi yaşayabildim bu dünyada.
Hep sakladım kendimi,
hep başladım ama hiç tamamlayamadım.
Ya kadere yenildim,
ya da insanlara…

Rüyalarımı erteledim,
umutlarımı gözyaşlarımla topladım.
Ve biliyor musun?
En büyük darbeyi
en çok sevdiğimden aldım.

Çünkü ben…
bu dünyada sensiz kaldığım gün
her şeyimi kaybettim.

ZAMAN TÜNELI
08:08:2025