Sessizliğin bir şiirse
sen zaten çok şey anlatıyorsun.
Kaybolmak istiyorum o derin sessizlikte,
dokunabilmek o kalbine,
herkesten sakladığın o ince sızına.
Görebilmek sendeki beni,
hissetmek yüreğinde hapsettiklerini.

Sessizce öğrendim seni sevmeyi;
en yalın haliyle, sabırla ve mesafelere inat.
Sükûnetin içindeki bir fırtınada
tüm zorluklara meydan okuyarak.
Ruhuma dokunan,
“Sen”in uzağında
seni seven “Ben” gibi.

Kaç mevsim sensiz geçti?
kaç sessizlik, kaç sensizlik…
Gelmeseydin,
eksik kalırdın içimde,
adını koyamadığım sensizlikte.
Şarkılar söylemek geliyor içimden,
dans etmek sokakta,
sohbet etmek seninle gün ağırana dek.

Bir kelebeğin kanadı, rüzgarda uçuşan yaprak, yeşeren çiçek gibi; sessiz ama derinden.
Huzurdur,
her gece seninle uyumak,
sabahı seninle karşılamak..
Zordur bendeki seni,
sendeki beni tanımlamak,
ama her şeye rağmen tamamlanmak.

Yaşamak seni;
günleri, yılları saymadan,
o aradığımız huzuru bulup mutlu olmak.
Zamanı unutarak
beraber mevsimleri karşılamak,
yağmur altında ıslanmak seninle.
Aynı dili konuşup
aynı pencereden bakabilmek hayata.

Sen bilmesen de, içimden hep
yarıda bıraktığın cümleleri,
eksik kelimeleri tamamlıyorum.
Uzağımda olsanda üzüntünü, çaresizliğini,
öfkeni, sessiz isyanını kalbimde
hissediyorum.

Sana dokunamasam da canın acımasın,
yüreğin hafiflesin diye
sessizce ruhuna sarılıyorum.
Her gece sana sarılıp,
başını okşuyorum.
Her sabah hissedersin diye kalbine
usulca bir öpücük bırakıyorum.
Boynumda nefesin sonsuzluk,
tuttuğum elin mutluluk.
Solumu sana emanet ettim sevgili.

Ve her gün,
yeniden keşfediyorum bizi;
sabırla ve aşkla…


Lotuss’
25.07.2025