Yoruldum…
Hem de öyle usul usul değil,
iliklerime kadar yoruldum.
Maskemi takıp gülmekten,
güçlü durmaktan,
“İyiyim” yalanından.

Yoruldum…
Yoruldum insanları anlamaktan.
En karanlık anlarında yaralarını sarıp,
sonra o karanlıkta yalnız kalmaktan.

Sahte sevgilerden,
ezbere samimiyetlerden,
hayal kırıklığına uğramaktan —
çok yoruldum.

Bunca zaman sığınacak bir liman,
dayanacak bir omuz olmadan,
sessiz fırtınalarda kendime sarılmaktan.
Dizlerim yara bere içinde;
tekrar tekrar ayağa kalkıp
hayatı başa sarmaktan.

Ben hep alıştım;
yaralarımı sardım
içimdeki küskün çocuğu avutttum,
ve kendime ışık oldum.

Yinede eksildim vedasız ayrılıklardan,
edilmemiş kelamdan.
Kırıldım,
değer verdiğim yerde
değersiz olmaktan.

Ama gördüm ki:
İyi insan olmanın bir ederi yokmuş,
sahte sûretler dünyasında,
Kim merak eder?
Kim üzerime titrer?
Kim özler beni?

Kim siler gözümdeki buluttan düşen
sessiz yağmuru?

Gitsem diyorum;
öyle usulca yok olsam mesela.
Kim fark eder?
Kim gözyaşı döker ardımdan?

Gitsem uzaklara, kaybolsam.
Kalsam kendime, en tenha köşelerde…

Sonra derin bir nefes alsam,
bağırsam, acım yankılansa.

Haykırsam birikenleri,
canımı yakanları.
Anlatsam ağaçlara, kuşlara, bulutlara.
Anlatsam tek solukta
nefesimi kesen
boğazımdaki düğümleri…

Acaba onlar duyar mı?
Dinler mi beni?

Belki o zaman
bir rüzgar savurur ruhumdaki yükü.
O zaman hafiflerim bir kuşun kanadı gibi.

Arınsam,
arındıkça kendimle yeniden tanışsam;
ve tanıştığıma çok memnun olsam…

Bıraksam kalbimi rüzgâra;
ve tekrar renklerimi bulsam.


Lotuss’
20.08.2025