Yine hüzünlü bir geceden sesleniyorum sana.
Yıldızların bile sana parladığı bir geceden.
Gönlüm bin parça ve her parçası darmaduman.
Tutamıyorum yitip gidenleri,
savrulup dağılıyorlar her bir tarafa.
Elimi attığım her şey elimden kayıp gidiyor.
Ben geceye küskün,
gece yıldızlara,
yıldızlar sana.

Hiç sordun mu kendine,
sen gittikten sonra neler eksildi benden ?
Sen gittin ama ben burda kaldım.
Gülüşüm yüzünde, kalbim ellerinde,
keşkelerim yürüdüğün yollarda.
Deli gönlüm ilk defa yaşamaya kandı.

Ah be adam…
Sen gittin ama keşke beni bana bıraksaydın.
Bir yanım hala sana,
bir yanım artık kimseye ait değil.
Kalbim sevdi, güvendi, ama en çok da kırıldı;
çünkü bir tek senin kalbini hesaba katmadı.
Gittin ama sol yanımı da götürdün giderken.
Ve benden geriye koca bir “hiç” kaldı.

O “hiç” bir fırtına gibi,
önüne geleni tozu toprağa kattı.
Savruldu, saklandı, kırıldı, kırdı;
ve en sonunda kapılarını kapattı.
Artık o dipsiz kuyularda, karanlıkta, arafta.
Duvarları göğe kadar, taştan, topraktan…

Ardından sadece buz kesmiş
kimseye güvenmeyen yorgun bir kalp kaldı.
Karanlığımda kendimin yolculuğuna çıkan
yorgun bir ben.
Karanlığımda saklı bir çocuk;
ürkek, küskün ve kırgın.
Ve sonra sustum…
Kelimeler bana sırtını döndü,
dudaklarımdan çıkan her hece
kafamın içinde karanlığa çarpıp yankılandı.

O karanlıkta ne adım duyuldu,
ne geçmişimin sesi.
Sadece ben ve içimdeki ben;
tanıdık ama birbirine yabancı iki gölge.
Biri susmayı öğrendi,
diğeri hala bağırıyor içimde.
Biri geçmişi gömmek istiyor,
diğeri cevaplar arıyor.

Hangimiz kırıldı da diğerini sırtında taşıyor şimdi?
Aynada gördüğüm yüz yabancı;
sanki ben değil, bana ait değil.
Bakışlarında tanıdık olmayan bir karanlık,
gece kadar siyah.

İçimdeki ben bazen çocuk halim,
bazen senden kalan tanıdık bir yanın,
bazen de hiç kimse.
Konuşuyoruz sessizce;
ne kelime var aramızda, ne cevap.
Sadece göz göze iki yalnızlık…

Şimdi susuyorum,
artık ne sana ne geceye kırgınım.
Sadece içimde her nefeste
biraz daha uzaklaşan biri kaldı.
O an anlıyorum;
kendine dönmek,
aslında kaçacak hiçbir yerin kalmadığını
fark etmektir.

Belki bir gün,
yüreğimin küllerinden bir kıvılcım yükselir,
ve o ışık duvarları aşar.
Belki de kendine varmak,
önce bütün yollarını kaybetmektir.

Şimdi geceyi dinliyorum;
sensiz ve bensiz…


Lotuss’
10.11.2025