Karanlık bir hücrede saklı kalbim,
İçinde yanan bir köz, kül olmuş anılar.
Siyah örtüler gibi çökmüş üzerine gece,
Sustuğu yerde fırtına kopar yüreğim.

Gözlerimde tüten eski yanıklar,
Kimi zaman bir gülüş, kimi zaman hüzün.
Kalbim ki karanlıklar içinde bir sancı,
Sessizliği bile korkutur, korkunçtur.

Siyahın içinde saklıdır aşk ve kin,
Bir zamanlar parlak, şimdi mat bir ayna.
Kırılmış umutlar, yanmış dualar gibi,
Kalb-i siyah, ateşle sınanmış ruhun yansıması.

Kalb-i siyah, derin ve uçsuz bucaksız,
Her köşesinde saklı fırtına ve hüzün var.
Küller içinde yanar, kül olur, küller doğar,
Bir dönüp dolaşır ruhun karanlık sokaklarında.

Yıldızlar bile çekinir dokunmaktan ona,
Gecenin koynunda sessizce ağlar bazen.
Yaralı bir kuş gibi çırpınır içinde,
Ama sessiz kalır, kimse duymaz feryadını.

Kara örtü gibi sarar her yanını,
Ama altında gizlidir bir umut ışığı.
Karanlıkta parlayan bir damla kandan,
Yeniden doğar her gece, her seher vakti.

Karanlığın içinde yankılanan sessizlik,
Bir çığlık gibi, ama kimsenin duymadığı.
Kalb-i siyahın derinliklerinde saklı,
Sonsuzluğa açılan kapılar ardında.

Her yara izi, eski bir destan anlatır,
Kanlı, kıyamet gibi, ama gizli.
Duygular kargaşasında sarar bedenini,
Ve yalnızlıkla dans eder her gece.

Siyahın içinde kaybolan umutlar,
Küller altında yeşeren yeni bahar gibi.
Karanlık olmasa, ışık olmazdı belki,
Ve kalp olmasa, ruhun sesi duyulmazdı.

Kara gecenin içinde umut arar,
Bir damla ışık, bir parça sevda.
Gözlerin karanlığı deler gibi bakar,
Ve karanlık kalır, ama korkmaz artık.

Kalb-i siyah, bir gece gibi sonsuz ve derin,
Kırık düşler, hıçkırıklar gizler içinde.
Her çarpışta biraz daha erir sessizce,
Ama vazgeçmez, yanar, küllenir yeniden.

Bir an gelir ki, en koyu karanlıkta,
Gözlerin ufuk olur, bir ışık kıvılcımı.
O kıvılcımda saklıdır hayatın sırrı,
Kara kalbin içinde yeşeren bahar.

Suskunluğun dili, anlatır her şeyi,
Sözden önce, duygudan öte bir hâl.
Kalb-i siyah, sadece acı değil artık,
Onda saklıdır sevda, umut ve hayat.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(7 Ağustos 2025)