İşte hayallerimiz bu kadar küçüktü,
Bir ekmek, bir sevgi, bir damla huzurdu…
Ama bu bir rüyaydı, belki de kâbustu,
Çünkü açlık vardı, gözler uykusuzdu...
Birileri doymamış, birileri susuzdu…

Koltuklara sığmıyordu açgözlülük,
Yanlışa alkış, doğruya suskunluk…
Zulüm normalleşti, sevgi unutuldu,
Vicdanlar sustu, kalpler kurudu…
Ve umut yerine korku savruldu…

İnsanlar yoklukta boğulup gitti,
Hayaller büyüdü, gerçekler bitti…
Bir yanda saraylar, bir yanda sessizlik,
Çocuklar açken neyin zenginlik?
Bu yeryüzü böyle mi kıymetliydi?

Doğa küstü bize, mevsimler ağlar,
Bir çiçeğin ömrü, bir gün kadar var…
Yok oluş başladı, duyan yok hâlâ,
Geri dönüşsüz bir yolda dünya…
Ve biz hâlâ bekleriz bir bahara...

Su gibi geçiyor günler elimizden,
Tutamıyoruz, dökülüyor sessizden…
Her gün bir daha gelmeyecek bize,
Yaşamak gerek sevgiyle, bilince…
Çünkü zaman gider, dönmez geriye…

@NURAL BEKTAŞLI