Bakışlar vardı,
ama hiçbiri bana değmedi.
Adımı bilmeden konuştular,
hikâyemi duymadan yargıladılar.
Bir sofraya oturduk birlikte,
ben yüreğimi açtım,
onlar çatal bıçak sesinde boğdu sessizliğimi.

Gülüşler vardı masada,
ama gözleri soğuktu.
Dost dediklerim,
menfaatin gölgesinde unuttu ismimi.
Ve ben,
herkese bir adım geldim de,
kendimden bir adım eksildim.

Bir sarılmaya özlem duydum bazen,
içten, beklentisiz,
ama eller hep hesaplıydı.
Yaklaştıkça yandım,
uzaklaştıkça üşüdüm.

Bir duyguyu aradım uzun zaman,
adı yoktu;
belki güven,
belki çocukluğumun sıcak yüzüydü.
Ama ne zaman yaklaştım,
korkular sardı çevresini.

Çünkü öğrendim…
Sevmek yetmiyor bazen.
Görülmek gerek.
Ama bakmakla görmek,
aynı yerden geçmezmiş.

Sustuğum her şey,
birikirken içimde,
en çok o suskunluktan kırıldım.
Ne bir kelime gerekirdi,
ne bir açıklama.
Bir bakış yeterdi,
gerçekten gören bir bakış…

Ama onlar sadece baktılar.
Bense,
görülmeyen bir duygunun
yorgunluğuyla döndüm kendime.