Bir gün geldin,
çok şey sustu içimde.
Ne adını sordum rüzgâra,
ne yüzünü çizdim düşlerime.
Bir gülüşün yetti;
ben tüm şiirlerimi unuttum.
O an, zaman dondu.
Belki de aşk, buydu sandım.
Sesin vardı,
ama bana hiç seslenmedi.
Gözlerin vardı,
ama hep başka yerlere baktı.
Sana uzandığımda
kendime dokundum aslında.
Sen sanıp sevdiğim ne varsa
beni biraz daha benden aldı.
Sormadım;
bu neydi, kimdik, neredeydik?
Çünkü bazı duygular
isim konulmadan da biterdi.
Şimdi sadece
hiç söylenmemiş bir “git” çınlıyor kulaklarımda.
Ve belki de
en çok o sustuğun yerden kırıldım sana.

Sana yazmadığım mektuplar
çekmecemde sarardı zamanla.
Her harf, biraz daha unuttu seni,
her cümle, biraz daha hatırlattı beni.
Unutmak bir anda olmadı,
ama bir sabah uyandım;
ve sesin yoktu içimde artık.
Ne bir sitem,
ne de bir “belki” ihtimali…
Anladım.
Sen bana hiç gelmemiştin ki.
Ben seni hayalimin en güzel köşesine çizmiş,
orada büyütmüşüm.
Aşk değilmiş;
beklentinin adı, yanılmışım...
Sen değilmişsin,
sadece gözlerine benzeyen bir boşlukta kaybolmuşum.
Şimdi
aynı sokaktan geçiyorum bazen,
adını anmadan.
Geçmişin önünden susarak geçmek de
bir tür olgunlukmuş meğer.
Ve öğrendim:
Sevilmemek, kötü değilmiş.
Sevememekmiş esas ölüm.
Ben seni sevdim...
Ama sonunda en çok kendime döndüm...