HARAMZEDE

Gel etme demiştim.
Bir zerre bile olsa,
çalma kimsenin malını.
Bir anlık da olsa,
oynama kimsenin duygularıyla.
Çalma kimsenin kalbini.
Alma kimsenin ahını.

Dinlemedi.
Kimi malını,
kimi rızkını,
kimi zamanını,
kimisi de canını,
can bilip uğruna harcarken;
o bin bir aşiftelikle,
kiminin malını,
kiminin rızkını,
kiminin zamanını,
kiminin de yüreğini çalarak aldı canını.

Oysa es’lerde anlamalıydı,
Arifin,
Aydının,
Mazlumun
ve
daha nicelerinin ahını aldığını.

Umursamadı.
Anlık çıkarlar çok önemliydi.
Çünkü işkembesi ancak gayrımeşruluklarla besleniyordu.

Biliyorum,
o gün gelecek
ve kan kusacak,
kızılcık şerbeti içtim diyecek.

Nafile.
Kimseler inanmayacak.
Çırpınışlarıyla son kez;
–he- lal- lık- isteyecek.
Gözbebekleri büyüyecek bakınca gözlerime.
Her hecede,
kan sızacak dudaklarından.
Ve ben,
gözlerine bakarak tebessüm edeceğim.
Malımı,
rızkımı,
zamanımı,
yani uğruna harcanan herşeyi belki de helal edeceğim.

Ama o,
kıvranarak can çekişirken,
duymayacak helal ettiğimi.
Çünkü ruhunun da azap çekmesini istiyor olacağım.
Ve kızılcık şerbeti içtiğine inanmayacağım.

Efkan ÖTGÜN