Hanzala dönerse yüzünü bir gün,
Utanacak mı müminler o gün?
Kimse el uzatmadı Gazzeye,
Bir çocuk yanarken, ölüme açlık – sürgün...

Sapanı sıktıysan ellerin kanar,
Taşın hedefi isabetli sanar.
Bir tank devrilir umuduyla yalvar,
Vicdan toprağa gömüldü yana yana.

Ey ümmet, neredesin, kalksana yerden!
Kudüs kan içinde, ümmeti beklerken...
Dönüp de bakmadın, duymadın feryadı,
Bir çocuk daha öldü, sustu devletler.

Küçücük ellerde yemek kapları?
Bombayla parçalanmış oyuncakları…
Bir lokma beklerken, indi kurşunlar,
Ve dünya sustu… öldü çocuklar.

Sana bakıyor şimdi, ey Hanzala,
Bir ümmetin yitmiş inancına.
Körelmiş gözler, mühürlü kalpler,
Sözde kardeşler, içi kinle dolan eller.

Ne ezan duyan var, ne secde eden,
Ne bir taş atan, ne saf tutan beden...
Bir çocuk sustuğunda titremeyen yer,
İncinmez artık, çünkü kalbi çöker!