Makam-ı bekâ bekler kalbimin sâhibini,
Ben ise hâlâ fânîde âvâre bir adım.
Cümle kevn ü mekân, bir serâp gibi geçer,
Ne taht kalır geriye, ne de bâkî saltanatım.

Cümle zamân içre yanar bir mum misâliyim,
Rüzgârıma duâ değil, gaflet değdi ey dil!
Her gül ki solarken âleme gülümser sanılır,
O gül ki fânî, aslında ebedin gölgesidir.

Mânâsız metâlar, satılık birer tebessüm,
Altınla örtülmüş çürük bir sûret bu ömür.
Her kahkaha bir suskunluk çanağı aslında,
Her visâl bir firkat, her tok ses bir boş yankı.

Göçen göçmüş, kalan da birer misâfir hânede,
Ey nefs, neyle övünürsün, neyini yüceltirsin?
Elbet bir gün kefenin cebine sığar her arzun,
Bir çukur, bir dua, bir de âhiret kalır sana.

Zerreden kürreye fânîlik yazılmıştır,
Cihanı süsleyen her şey bir vaktin kefeni.
Ne bahar ebedî, ne gül hep gülşende kalır,
Hicrânın içinden büyür vuslatın tohumu.

Bir ömrü tükettim aynalarda kendime bakarak,
Oysa ayna da yalandı, sûret de, iz de.
Gerçek, secdede titreyen kalbin içindeydi,
Ben o kalbi terk ettim, tenheye sığındım.

Ey kalbim!
Kimin kapısına varırsın dünyayı terk edince?
Kimin eşiğinde eğilirsin günahın yüküyle?
Hangi makâm alır seni bu fânî hicrandan?
Makam-ı bekâ bekler… sen ise gecikmektesin.

Bâb-ı tevbe açıktır hâlâ sana ey gönül,
Hakk’a yürüyen her adım, bir fânîyi aşar.
Her ne ki elindeyse geçer, kaybolur, solar,
Her ne ki O’nun ise bâkî kalır, senin olur.

Bir hicret bu dünya, menzil-i evvel değil,
Kavuşmak için evvel ayrılmak gerekmiş.
Ben sustum, kelâmı kalem yazar artık,
Makam-ı fânîde bekler bir rûhun yakarışı.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(31 Temmuz 2025)