o bir gün gelir,
tükenir seninde vaktin,
biter her şey.

kapını çalar sessizce gelir ecelin,
anlarsın o zaman.
boşa geçen yılların ne demek olduğunu.

yanan sudan kaçamazsın artık.
hesapsız bastığın toprak
şimdi seni sarmaya hazırlanır.

gözyaşları üşümez
akmazsa,
yeni yaralar açılmaz
çiçek bahçelerinde,
ayrık otları temizlenince.

kirpiklerin kuruduğunda,
gözlerin
belki de ilk kez çiçek açar.
biterken
dünyanın hazanı,
hasatın darasında tartılır gözyaşları.

gözlerin bile kavuşamadığı bir azabı yaşayanlar,
sisli gözlerinde
boğuyordu umutlarını.

sürgün ne ki?
zamanın kerbelasından geçiyorduk hepimiz.
yarılarda kesiliyordu nefeslerimiz,
ölüyorduk birer birer.

nefsimiz kanarken
her dilde aşağılanıyorduk.
sahipsiz ölüler gibi
dağılmıştık diyarlara,
sürgünde.

beklemesen de
o ölüm
gelecek.

kokularına hasret kalınan güller,
yeni filizlenen çiçekler…
gözümüzden sakındığımız
gelecek umutlarımız,
firarisi olurken hayatın,
darasında tartıldı benim gözyaşlarım.

sebep olanlardan alacağım hakkım
ölmüştü bu dünyada.
göz kapaklarım tanıktı gördüklerime,
dil ile dudak,
iki sevgili tanıktı söylenenlere.

oyun sahnesi kapanırken,
anılar ileri geri aralanır.
gözlerimde kalan
birkaç silüet belirir,
karanlığa gömülen geçmişin içinden.

acının yankısıyla
sarsılırken yüreğim,
ritminden sapıyor kalbim.
son bulurken o sahte gülüşler,
yalan gözyaşlarıyla
yürüyorsun kalan yolu.

saate ritim tutturamazsın artık.
göğsündeki sancı sıkışır,
anlatamazsın ki…
hiçbir dilde yoktur
acının gerçek tarifi.

ve ruh,
dünya misafirliğini terk ederken
aslına rücu eder beden.
yoktur artık cazibesi
çürümüş bir etin,
yalan üstüne kurulmuş
sahte bir sevginin.

şimdi hepsi,
virana dönmüş bir hazan.

kibrin saltanatında,
aptallıktır sultanlık.
yedikçe,içtikçe azdı nefsin.
önce ben,
sonra yine ben dedin.
unuttun toprağın altını,
üstündeki gökyüzünü unuttun.
hiç ölmeyecekmiş gibi…

Mehmet Demir
29723