Adını andığımda içim sızlıyor,
Seninle yanıyor dilimin kökü.
Öyle bir yangın ki bu,
Sadece kalbimi değil,
İnandığım her şeyi kül ediyor.

Ben seni sevmekle
Her şeyimi yitirdim,
Zamanı, sabrı, geceyi, uykuyu…
Senin gözlerinle kör oldum,
Ama başka ışığı da istemem artık.

Gelmedin…
Ama her kapı çaldığında
Kalbimle yere fırladım.
Adımların değilmiş, olsun…
Yine de ben seni bekledim,
Beni yakmaya razı bir yangın gibi.

Senin gülüşün
Yaralarıma tuz basan bir zaferdi,
Ben o zaferin mahkûmu oldum.
Ve her gece,
Sesinle sarhoş olup
Yokluğuna kusuyorum.

Aşk dediğin
Bir dua değil bazen,
Lanete de benzer,
Kendini unutup,
Bir başkasının kalbinde ölmektir.
Ve ben,
Bin kez öldüm gözlerinin kıyısında.

Ne çok sevdim seni,
Sana değmeyen kelimelerle,
Dokunamayan ellerle,
Sarılmayan zamanlarla…
Senin olmadığın her şeyle
Sana yazıldım ben.

Artık adını andığımda
Sadece aşk değil,
Bir öfke de kabarıyor içimde.
Çünkü bu sevda,
Beni ben olmaktan söktü aldı,
Senin uğruna susmak,
Kendi çığlığıma ihanet oldu.

Yine de…
Adını söylerken
Dilimin ucunda yanan o yangın,
Bana seni sevmenin
En kutsal azap olduğunu fısıldıyor.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(29 Temmuz 2025)