Artık hiçbir gece sensiz uyumayacak içimde.
Hiçbir sabah, senin ismini anmadan açmayacak gözlerini.
Aşksa bu, evet
Ben artık sadece seninle varım.

Ey papatya kokulu kadın,
Saçlarının savrulduğu her rüzgar
Benim alnıma yazılmış bir yön gibi.
Gözlerin sanki kaderimin virgülü,
Sustuğun her an bir dua kadar derin bana.

Aşk, sadece tenle değil,
Ruhla temas etmektir.
Ben seni bir tende değil,
Bin yıldır yanmakta olan bir iç yangınında buldum.
O yüzden diyorum:
Senin kalbinde bir mezar yeri varsa,
Beni oraya göm,
Çünkü seni sevmenin en doğru şekli
Sonsuza dek orada kalmak.

Bu, aşkın manifestosudur:
Korkmam yanmaktan,
Korkmam kaybolmaktan,
Senin olduğun yerde
Küller bile gül olur bana.

Senden vazgeçmek mi?
Bu kalbin namusuna ihanettir.
Çünkü sen,
Bir papatyanın safiyetiyle
Bir ateşin kudretiyle
Bir kadının dokunulmaz sessizliğiyle
İçimde sonsuzsun.

Adını andıkça,
Gökyüzü bile susar.
Çünkü senin varlığın,
Her kelimeden, her şarkıdan,
Her şiirden daha tamam bir cümledir.

Ve işte ben,
Bu aşkı inkâr eden her şeye karşı,
Senin gözlerinle ant içerim:
Bu sevda,
Hiçbir zaman susmayacak!
Bu kalp,
Başka bir kadına dönmeyecek!
Bu adanmışlık,
Yalnızca senin içindir
Papatya Kadını!

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(25 Mart 2024)