Bazı geceler
Adını anmadan geçemem,
İçimde bir kıyamet kopar
Ama kimse duymaz sessizliğini.

Ne yazsam eksik,
Ne anlatsam yarım kalıyor,
Çünkü sen gittin ve ben
Kendime bile anlatamaz oldum seni.

Zamanla kabuk tutar dediler
Ama sen bir yara değilmişsin,
Bizzat kalbin kendisiymişsin
Ne yana dönsem sen başlıyorsun.

Affet desem,
Kime söylediğimi bile bilmiyorum,
Sana mı, kendime mi
Yoksa geçmişin hayaline mi?

Gözlerin şimdi uzak bir şehir
Ben her gece oraya yürüyüp dönüyorum,
Ayak izlerim aynı kaldırımda
Ama kalbim hâlâ eski yerinde.

Sol yanım yine kanıyor
Ama bu kez daha sessizce,
Daha içine kapanık,
Daha mahzun...

Ben, seni
Bir şarkının nakaratında değil,
Bir suskunluğun ortasında sevdim
Ve belki de en çok orada kaybettim.

Küllerimle örtüyorum seni şimdi
İçimde yanan yangını
Kimse görmesin diye
Sözlerimi küle dönüştürdüm.

Gecenin tam ortasında
Yıldızlara sığındım defalarca,
Ama her yıldızda sen vardın
Karanlık bile senden iz taşıyordu.

Yüzümde eski bir gülüş kaldı,
Senden önceye dair tek hatıra,
Sen geldin ve gülmek
Bir mezar taşı gibi sustu dudağımda.

Artık rüyalar bile suskun,
Gözkapaklarımda adının gölgesi,
Sen uyumuyorsun orada,
Ben uyanamıyorum burada.

Bir kalbin hangi taşı çatlatır
Bunu senden öğrendim,
Meğer susmak da bir depremmiş
İçimizde olanı yıkan…

Şimdi anlıyorum;
Sevgi bazen varlık değil
Kayıp hâlidir,
Eksilerek çoğalan bir sızı.

Ve ben seni hâlâ
Bir gün affedecek gibi bekliyorum,
Kendimden geçerek,
Ama sana dokunmadan...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(29 Temmuz 2025)