Uyku sersemi mi?
yoksa kendinde gün yüzüne aşikar
yırtık bir sesin peşine düşmüşüm
gidişlerimin bir dönüşüm olmayacağını bile bile
onun ağzında çıkacak bir çift güzel söz bekliyorum

Rüzgarların
asık suratlı dağ yamaçlarına doğru estiğini gördükçe
kendimde başka bir ben yaratıyorum
Savunmasız iki elim yalnızlığın yakasında


Aşk bir parçası gökyüzüne
bir parçası yerin var olan kulağına fısıldadı
kimbilir kendi cennetimin yanan meşalasi elimdeydi

Kadınlığım, kahırlığım çekmişliğim
aynı yerde
kaç bin asra doğurğanlığım olmuş
yine züriyetsizlik tacı ile var
varolmuşum



Başımı alıp yokluğuna isyan ettiğim
o adamların kapısındayım
yumruklarım hem yüksek hemde alçak sesli
vurdukça birilerinin unutkanlığı
daha da belirginleşiyor..

Belki sevmenin akşamı sabahını görürüm
ölmesem
kurda kuşa yem olmasam
bir başıma bu kusur dağında

Gök tanrıların ıslak dudaklarında ki
son sözcük aşık olduğunu
ben sana hatırlatayım
sen yine düşün bensizliği bir kere daha …