Sessizliğin içindeki çığlığı, zamansızlığın içindeki kıymığı anlatan bir içsel ağıt.


Tebrikler

Sevgiler Tesbih'cim🐞

Güzel mısraları kıza sağlık 🙏

Siz sayın şair;
Hangi yollardan geçerek doldurdunuz bu heybeyi? O yolda hangi renkte gördünüz gökyüzünü, değdiğiniz toprakta nereye kaçıştı karıncalar imgelerinizin gücünden?
Bu kadar merak yorsa da kalbimi, okumak ve okumak ve sonra bir daha okumak dilimdeki kekremsi tada bir umut belki de kalbinde hala bir incelik taşıyabilen insanların varlığına.

Gerçekten çekmeli bir besmele hayranlıkla.

Şair dediğin, Şiiri Anka'nın sırtına yükleyip Kafdağı'na
Turnalar eşliğinde;) Korkusuzca uçurandır.

yukarıdaki şiir de olduğu üzere,

saygılar tebrikler selamlar sunuyorum

Bismillah.

Şair dediğin, görünmeyen yolları arşınlayan, bir şiirin içinde yürüyen , aynaların arkasında saklı yüzleri, toprağın altında titreşen sesi dile getirendir.

Bozkırın pullu iniltisini duyan, bir gölgeyi şiirin içine usulca serpiştiren, düşle gerçeğin arasındaki çizgiyi yok ederek okuru kendine döndüren bir bilgedir.

Şair kıymıkları parmak uçlarıyla okşarcasına işler dizelere.

Şair dediğin, ışığın sönmeyen yüzünü iyi tanır. Gecenin damarlarına sinmiş yorgunluğu bilir. O, ölümün bile bir sessizlik değil, bir hareket biçimi olduğunu fark eder. Bu yüzden beyaz perdeler arkasında sarsılan gölgeyi gören gözdür.

“Kızıl Kıymık”tan yükselen ses, rüzgârdan yaprağa süzülen bir hatırlayıştır. Söz sadece bir araç değil, bedene kazınmış bir sır, gözden süzülen bir kıyamdır.

Ve nihayetinde şair dediğiniz kişi, küllerin savrulduğu nağmelerde, sadece gören değil, göğüsleyendir. Kızıl bir kıymık gibi acıyı şiire dönüştürerek ölümsüzleştirendir.

Şairin dili kurumuş bir nehir yatağı gibi olsa da hâlâ bir çağlayanın hayalini taşır.

Acı veren ama ısıtan, sustukça daha derinden konuşandır.Derviş gibi yürür sözcüklerin arasında. Nasıl ki derviş yolu yürürken yüklerinden arınır, şair de dizelerini arıtırken kendi içinden geçer. Bir derviş nasıl ki nefsin perdelerini birer birer kaldırarak hakikate yaklaşır, şair de mecazın, imgenin, çağrışımın katmanlarını aralayarak sözün özüne varmaya çalışır. Her ikisi de yollarını içe çevirir. Gözleri dışarıya açık olsa da bakışları hep içe doğrudur.

Bu iç içelikte olan şair, okuyucunun elinden tutar; onu kendi çocukluğunun gamzelerine, kır çiçeklerinin gözlerine, taşlara yaslanan kardeşlerin uykusuna götürür.

Şiir de bir tür semadır.
Sözcükler döner; okuyucu ortasında kalır.

Ve her şeyin sonunda, şair dediğin;

Diliyle ateş savuran, kalbiyle su gibi duran.
Geceye yaslanan, ışığı ise içinde saklayandır.
Bir kıymık gibi derine işleyen, acıyı umuda dönüştürendir.

Çünkü şair dediğiniz hem yumuşak hem keskindir.
Hem içli hem de dirayetlidir.

Şiir ise, dilin kalıplarını kıran bir duyma biçimidir.
Dil kırıldığında şiir başlar.
Bu şiir de kelimelerin alışıldık rollerini reddeden
bu kırılmanın ta kendisidir.

Eyvallah o vakit
hayranlıkla

Yine leziz, yine anlamlı, yine muhteşem.Teşekkürler mahir kaleminize.

Tesbih her zaman arı ve temiz şiirler yazar.

Selamlar, saygılar...

Kocaman alkış 👏👏👏


Sevgiyle kal Şair🌺