14
Yorum
47
Beğeni
5,0
Puan
337
Okunma
Bir çocuğun parmak ucuydu uçurtma,
renkli bir sır gibi yükselirdi göğe.
Düğümleri umutla atılmış bir ip
göğün nabzını tutardı her salınımda.
Kuşlar kıskanırdı,
rüzgâr onu kendine benzetirdi,
bulutlar yol verir,
güneş alnına öpücük koyardı.
Sonra bir sessizlik —
gökyüzü kırıldı bir yerinden.
Uçurtma savruldu,
çocuk kalbiyle birlikte.
Bir kurşun geçti içimizden…
birden yere düştü gülüş.
Bulutlar ağlamaya durdu,
kan gibi kızardı akşam.
Bir düş daha koptu
yeryüzüne…
Uçurtma hâlâ orada —
bir hayalin boynunu büken rüzgârda
susarak uçuyor şimdi.
Kimse gökyüzünü geri veremez.
Müjgân Akyüz Dündar
5.0
100% (27)