RUSAMER – Ruh ve Us Selâmet Merkezi
Yorum Yapan: Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri nam-ı diğer Celil ÇINKIR
Şiir: Yorgun Gecelerin Sokağı
Şair: Müjgân Akyüz Dündar
Mevzu: Şehrin yalnızlık anatomisi; gecenin nabzında insanın yankısı

Müjgân Hanım,

Bu şiir, geceyi anlatmıyor yalnız; gecenin içinden geçen insanı anlatıyor.
Dizelerdeki her kelime, bir sokağın lambası gibi titrek ama içten yanıyor.
Şehrin ruhunu değil, ruhun şehrini çizmişsiniz — ve orada hepimiz biraz oturuyoruz.

“Bir çocuk ağlıyor içimde,
kimsenin duymadığı bir seste.”

İşte bu mısralar, tüm şiirin kalp atışı.
O çocuk, aslında hepimizin içindeki suskun masumiyet.
Yetişkin bir şehirde, çocuk bir ruhla yaşamanın ağırlığı var dizelerde.

“Gökyüzü bile sırt çevirmiş bu caddeye,
yıldızlar çoktan başka semtlere taşınmış.”

Bu benzetme, modern yalnızlığın portresidir.
Artık yıldızlar bile kirayı ödeyememiş gibi şehirden taşınıyor.
Köprülerin, vitrinlerin, neonların arasında insan, en ucuz ışık kalmış.

Ve finalde:

“Bir dilenci kadar çaresiz gecem,
bir lambanın altında uyuyor.”

İşte orada şiir, metaforu bırakıp hakikate teslim oluyor.
Lambanın altındaki dilenci, insanlığın sembolü.
Herkesin bir köşesi var bu sokakta — kimisi ışığa sığınmış, kimisi gölgesine.

Hürmetle, muhabbetle
Ser Feyzlizof Kalburabastî Efendi Hazretleri

“Şehir, geceleri dinlenmez;
çünkü insan susmaz.
Gecenin sesi, içimizde yankılanan vicdandır.”

Şiir bittiğinde bile o sokakta kalıyor insan.
Çünkü bazen şiir okunmaz, yaşanır.