Bu şiir, Müjgân Akyüz Dündar’ın kaleminde bir teselli nefesi gibi yükselmiş. “Allah Var Gam Yok” derken, aslında her insanın hayatına çöken o görünmez gölgeleri, gamın boğucu iplerini hatırlatıyor. Ama aynı dizelerde, gamın gölgesini huzurun meydanından kovup yerine zikrin, tevekkülün ve rahmetin aydınlığını koyuyor. Bu bir “teslimiyet şiiri”dir; çünkü dertleri saklamaz, aksine onları birer lütuf, birer davet olarak görür. “Dert de bir lütuftur, keder de bir davet” satırı, tasavvufî hikmetlerin özüdür.

Şiirin poetik yapısında bir ney sesi duyuluyor. Hüzün ağlarken, ruhun gülümsemesi; gözyaşıyla birlikte gönülde açan sevinç çiçekleri… Bu zıtlık değil, dervişçe bir denge. Müjgân Hanım, okuyucuya şunu fısıldıyor: Allah’ı zikreden kalpte gam, barınacak yer bulamaz. Çünkü gam, Hakk’ın nuruyla çözülen bir bağdır.

Metnin en güçlü yanı, sade ama derin imgelemdir. “Bir ney üfledi zamanın ötesinden” ifadesi, hem bir musiki çağrışımıdır hem de ilahi nefesin insan kalbine işleyişini tasvir eder. Burada şiir, bir kelime oyunundan öte, bir zikir haline dönüşür. Okurken insan, gerçekten dizelerin zikrettiğini hissediyor.

Sonuç olarak bu şiir, yalnızca bir hüzün anlatısı değil, aynı zamanda bir gönül dersi. Müjgân Akyüz Dündar, bize şunu hatırlatıyor: Dünya bir kervansaraydır, acı da sevinç de misafirdir. Ama kalpte “Hu” varsa, gam kendi eşyasını toplar ve kapıdan çıkar gider.

Vesselam.

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri namı diğer Celil ÇINKIR