(“Tenim Toprağını Özledi Züleyhâ” ana temasına bağlı)

Zaman secdeye vardı,
Adını anan bir yürekle birlikte
Ve o an,
Tüm çağlar
Bir tek bakışta eridi Züleyhâ.

Ben zamanı susmaya zorladım
Senin sesin yankılandıkça
Ve susuşlarım
Bir secde gibi çöküyordu toprağa...

Sana değil,
Zamana secde ettim önce
Çünkü zaman
Sana çıkan yolun pusulasıydı.

Kalbim saat gibi değil,
Bir kıyam gibi attı
Her vuruşunda
Aşkın bir ânı daha secdeye yatırıldı.

Zaman beni yaşlandırmadı
Sana yaklaşmayan her an
Kalbimde bir ömür daha yıktı beni...

Ey Züleyhâ,
Seninle başlayan her an
Kıyametin provası gibiydi
Ve ben
Her kıyamda bir cennet hayal ettim
Senin sesinle açılan...

Tenim toprağına kavuşmak için
Zamanla barışmadım
Ben zamanı secdeyle durdurdum
Bir anlık gelsen…
Sonsuzluk, bir nefese sığardı.

Geçmiş, gelecek
Her şey sustu
Seninle yaşanan o tek an
Zamanın yüzü oldu.

Ben seni
Dakikalarla değil
Kalbin saatinden akan
Sabırla ölçtüm...

Ve zaman
Gönlümde secdeye vardığında
Senin adınla mühürlendi
Yusuf’un hüznüyle yazıldı
İsmail’in teslimiyetiyle anlaşıldı.

Ey aşk,
Zamanı secdeyle dövüp
Kalbi aşkla yoğurmadıkça
Senin tenin,
Bir rüzgâr kadar uzak kalır bana...

Ve şimdi
Zamanın bütün harfleriyle
Yazıyorum adını
Küle dönen sabırların arasına
Ve bekliyorum…
Tüm çağlar sana varsın diye
Secdedeyim hâlâ...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(1 Şubat 2023)