Bir kuyuya düştüm
Adın yankılandı duvarlarında,
Ve ben
Her yankıda biraz daha
Sana dönüştüm Züleyhâ.

Tenimden sıyrıldı zaman
Kalbim, suskunluğa emanet edildi
Ve ben—
Seni düşünmekle
Sana varmayı aynı şey sandım.

Yusuf’un sabrıydı sırtımdaki yük,
Kardeşlerin ihaneti değil,
Aşkın sükûtu yıktı beni
Ve en derin sessizlikte
Senin sesini duydum...

Karanlıktı kuyu,
Ama ben
Kendimi ışık sanmıştım
Meğer sende yanmayı
Nur bilirmiş aşk...

Adım adım değil,
Zaman zaman düştüm sana
Ve her düştüğümde
Kalbimden bir "sen" koptu
Toprağa değmeden
Göğe savruldu...

Ey Züleyhâ,
Ben seni sevmekle kalmadım
Ben seni
Aramakla büyüdüm...

Gölgen bile yetti
Gecemin karanlığına
Sen gözlerini kaçırırken
Ben alnımı toprağa serdim
Sana değil
Sana giden yolun sabrına secde ettim.

Aşk,
Henüz adını bilmeden
Yaktı beni
Ve o yangında
Sadece sen kaldın içimde.

Ey aşkın ilk soluğu,
Seninle doğan bu kalp
Bir kuyunun kıyısında
Sonsuzluğa düştü.

Ben seni
Sözle değil,
Sükûtla çağırdım
Ve her susuşum
Bir dua oldu
Bir secde oldu
Ve bir hasret...

Ey Züleyhâ,
Ben kuyudayım hâlâ
Ama biliyorum
Bir bakışın yeter
Yeryüzünü gökyüzüne çevirir
Ve aşk,
O zaman
Yol olur ikimize...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(27 Ocak 2023)