Sustum, içimde nehirler aktı safça,
Kalbimden geçtim, ulaştım en hakka.
Dünya dağıldı gürültüsüyle bir bir,
Bir sükûtta buldum benliğimi, derin bir sır.

Kirlerden sıyrıldı gönlümün aynası,
Temiz bir nefesle doldu kalbin faslı.
Her hevesten arınan bir öz gibi,
Kalb-i sâfî oldum, Rabb’e yön gibi.

Ne kin kaldı, ne gam, ne de hırs,
Sadece aşk, sadece secdeyle bir sır.
Kırık bir aynaydım dün, parça parça,
Bugün berrak bir suyum, arı, duru, safça.

Bir çocuğun gözündeki masumiyet gibi,
Bir velînin gönlündeki selamet gibi.
Kalbim arındıkça, âlem aydınlandı,
Sözler sustu, sükût aşkı anlattı.

Her nefes zikre döndü, her an bekleyiş,
İçimde doğdu geceden sabah güneşi.
Bir rüzgâr esti, silip aldı bendekini,
Kalb-i sâfî oldum, unuttum kendimi.

Gönlümün içinden geçti bir kevser ırmağı,
Sildi ne varsa, temizledi her damağı.
Yorgun arzuların izleri silinince,
Baktım, kalbim olmuş O’nunla bir bilince.

Kalbin saf hâliyle gördüm mahlûku,
Ağacı, kuşu, taşı, sabahın uykusuzluğu...
Her şeyde bir sır, her sırda bir naz,
Kalb-i sâfî gözüyle bakınca her şey az.

Ne ben varım şimdi, ne de sana benzer,
Sadece O var, kalbimde gizlenir her yer.
Sadece O var, dökülür dilimden adı,
Kalb-i sâfîde yazılı aşkın fermanı.

Dünya bir örtüydü, kalktı gözümden,
Sadece hakikât kaldı, içimin özünden.
Tüm kelimeler sustu, sükûtla seyre daldım,
Kalb-i sâfîde kendimi değil, O’nu buldum.

Yar ne derse o olur, ne isterse o gelir,
Kalbi saf olan bilir, aşk bir sır gibi gelir.
İçimde ne varsa O’na teslim ettim,
Kalb-i sâfîyle sonsuzlukta ben bittim.

Ey gönül, temizle neyin kaldıysa,
Bir yudum aşk iç, dökül her duadan arta.
Bensizlikte bir nur doğar kalbine,
Kalb-i sâfî olan, vuslatla dolup gider yine

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA