Varlıkta yok oldum, sırra erdim ben,
Dünya yalanını aşkla terk ettim ben.
Bir toprak damlasıydım koca evrende,
Şimdi sonsuzlukta eriyorum, serin suda.

Var olan her şeyden elimi çektim,
Yoklukta buldum kendimi, hakikati seçtim.
Bir aynaydım, kırılmış, parçalandım,
Şimdi o aynada Hakk’ı gördüm, candan.

Gözlerimden süzülen yaş değil artık,
Varlık denen zilletten kaçan bir arayış.
Sessizce yıktım benlik duvarlarımı,
Varlıkta yok oldum, hakka varmayı.

Kendi sesim sustu, evren konuştu,
Kalbimdeki sessizlik, sonsuzluk yolculuğu.
Her bir zerrem, bir hiç, bir yokluk,
Ama o yoklukta gizli bir varlık mutluluk.

Rüzgar gibi esip geçtim benlikten,
Yolumu buldum, aşkın derinlikten.
Var olmadan var olmak, işte sır burda,
Varlıkta yok oldum, ötesine uçar rüya.

Gecenin koynunda yıldızlar gibi,
Bir parça ışık, bir damla sevgi.
Her nefes bir yok oluş, bir diriliş,
Varlıkta yok oldum, hakikatin süzülüşü.

Var olmadan varlıkla buluşmak,
Kalbin sırrında saklı o kutsal duruşmak.
Her ne varsa silindi gözlerimin önünden,
Kendi benliğimden koptum, terk ettim her köşeden.

Yalnızca O var artık, her yerde ve her an,
Ben yok oldum, kaldı sadece o ilahi can.
Var olmak için yok olmak gerek bazen,
Küllerimden doğdum, yandım aşkın nazarında.

Kendimi aradım, her yanımda kayboldum,
Bir hiç oldum ki, varlıkla buluştum.
Her kelime sustu, her ses kesildi,
Sadece kalp atışı, sonsuzluk nefesi.

Bir zerre toprak oldum, bir damla deniz,
Varlıkta yok oldum, sevdim gizlice.
Bütün benliğimle faniyi aşarken,
Kalbim O’nda huzurla dolarken.

Ey gönül! Var olma hırsını bırak,
Yoklukta gerçek aşkı bulmak var.
Her varlık yokluğa doğar sonunda,
Varlıkta yok oldum, vuslatın anında

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA