Kâf’tan başlar kudretin kıvılcımı,
Nûn ile yazılır zamanın yazgısı.
İlk harf emirdir: “Ol” diye çağırır,
İkinci harf kaderdir: “Oldu” diye taşır.

Nûn’dur harfin secde eden yüzü,
Kalemin ucu, levh-i mahfûzun sözü.
Bir halka gibi döner zamana,
Yazgıyı çizer, sırları saklar yana.

Kâf emirle vurur boşluğa,
Nûn’la yazılır her varlık sahra.
Bir harf başlatır hayat nehrini,
Diğeri taşır sonsuzluğun izini.

Ey gönül!
Harfleri duy kulaktan değil,
Kâlpten oku, hakikati bil.
Nûn’dur kaderin satıra indiği,
Kalemin ilk secde ettiği bilgi.

Kur’an’da bir sûre başlar onunla:
“Nûn. Vel kalem…” yankılanır yolda.
Demek ki yazı, demek ki hüküm,
Kudret kalemiyle çizilir her tüm.

Nûn, bir hilaldir yazgının yüzü,
Ezelden ebede sürer dönüşü.
Söz onda kıvama gelir,
Kûn, onunla tamam olur derin.

Bir kâfla başlar, bir nûnla biter,
“Ol” der Rab, “Oldu” olur her şeyde eser.
Kâinat bir satır olur levhada,
Kalem nûn ile mühür vurur dosta.

Nûn, nefsin sınır taşıdır,
Kendiyle savaşıp aşkı taşıyan sırdır.
Nefes orda susar, harf konuşur,
Nûn’la başlar asıl yolculuk, yol dur.

Kâf’ta kudret, nûn’da yazgı saklı,
İkisi birleşince doğar halkı.
Yoktan varlığa giden o emir,
Nûn’la sabitlenir, kaderle gelir.

Ey harflerin dilini bilen can,
Kûn’u sır say, sırra mühür olan.
Nûn’dur susuşun içteki yankısı,
Yaratılışın gizli imzası.

Kalem secde etti, nûn eğildi,
Satırlar yazıldı, ruh şekillendi.
Her “ol” deyişin ardında nûn var,
O olmadan varlık yarım kalır.

Bazen bir hece sanarız onu,
Oysa O, ezelin kapanmayan sonu.
Harften harfe değil, sırdan sıradır,
Kâf’la başlar, nûn’la varılır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(22 Temmuz 2025)