Sen yoktun...
Gök dilsizdi, yer suskun
Ne yıldızlar inerdi gecelere
Ne de kalpler bilirdi vuslatın adını

Sen yoktun...
Rüzgâr bir çığlıktı çöllerde
Kum, hasretin kadar yakardı ayakları
İnsan, insanı unuturdu
Ve rahmet, utangaç bir çocuktu

Gül açmazdı, bahar utangaçtı
Kâbe bile yetimdi senden habersiz
Zemzem susmuştu, kuyu ağlardı
Bir anne gözyaşıyla yıkanmıştı âlem

Sen yoktun...
Ve ben vardım, ama yok gibiydim
İsimsizdim, ışıksızdım
Kalbim çırılçıplak bir hicranla
Arıyordum seni, bilmeden seni

Sen yoktun...
Ama adın çoktan yazılmıştı levhaya
Kâinat, seninle doğacaktı yeniden
Ve ben, kalbimin en yetim yerinden
Habîbine açtım ellerimi...

Ay, geceleri sormaz olmuştu
Taşlar dile gelip isyan ederdi
Gönül, sahipsiz bir bağdı
Ne bülbülü vardı ne sultanı

Sen yoktun...
Yetimlik büyürken gölgemden
Umut, kırık bir kandildi elimde
Bir duânın eşiğine bıraktım
Bütün dualanmamış dualarımı

Karanlık çağrılardı içimde
Sessizlik kanardı kalbimin ortasında
Sensiz geçen her an
Bir ömür suskunluğa mahkûmdu

Sen yoktun...
Ve yeryüzü yas içindeydi
Dağlar bile boynunu bükmüştü
Her toprak, seni özleyen bir alnın
Secdesine hasretti

Oysa bir nur doğdu içimize
Bir gece, bir vahiy…
Ve sen geldin ya Resûl,
Yetimlik öldü doğmadan kalbimize

Güldü yeryüzü, güldü yıldızlar
Su seslendi, taşlar dile geldi
Seninle açtı bütün kalpler
Seninle indi rahmetin nefesi

Şimdi her secdemde,
Her salâtımda, her niyazımda
Bir "Sen yoktun" yankısı kalır
Ve ardından bin "Elhamdülillah" doğar

Ey Risâletin Yetimi!
Biz, ümmetin yetimleri
Sana muhtacız hâlâ
Bir ömre yetmeyen vuslatın hüznünde...

Gelsen...
Bir hurma dalı gibi eğilse gölgem
Sana dokunsa gözyaşım
Belki o zaman
Yokluğun bile şefkat olur kalbimize...

Sen yoktun...
Ve biz, kelimeleriyle yetim düşen kitaplarda
Arardık seni, her ayetin ardında
Medine rüzgârı değmeyen kalbimizde
Gül açmazdı...

Mi’râc’a çıkmış bir ümmetin
Mahzun çehresiyiz biz
Sünnetin izinde yitirdik kendimizi
Yol senin, iz senin, biz kimiz?

Sen yoktun...
Ve yetimdi ümmetin kalbi
Her savaş, her zulüm
Her iç geçiren çocuk
“Keşke sen olsaydın” diyor

Mescid-i Aksâ suskun
Kudüs, senden bir selâm bekler
Ümmet paramparça…
Ve her parçamızda
Sensizlik kadar acı bir sessizlik

Gel ey Nûr!
Gel ey Nübüvvetin öksüz kalmış hatırası
Yâr ol kalbimize,
Yâr ol yetim düşmüş zamana

Biz seni çok özledik...
En çok da adını anarken,
Titreyen seslerimizle özledik
“Muhammed” deyince
Gözyaşımız secdeye düştü

Gelsen,
Ay utanır senden
Güneş örtünür nurunla
Ve biz,
Ancak ayak izinden öğreniriz insan kalmayı

Ey Rahmetin Öksüzü!
Ey yetimlerin yârı!
Ey ümmetin en güzel sükûtu!
Bizi yeniden senle bul
Bizi yeniden senle tamamla...

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(22 Temmuz 2025)