bulanık suların içinde yitik nefeslerim yatıyor,
hiç cesaret edemediğin soluklar için borçlusun bana.
rüzgarla savrulan dağınık saçlarımın tellerinde
hala elinin gölgesi dolanıyor.
bir zamanlar dokunduğun tenimde
kalmış bir koku gibi,
gecenin sessizliğinde, canlı ve sıcak.

artık dur.
uzun zamandır bekliyorum seni,
suskunluğumun kıyısında
o hesap vakti çoktan geçti.

gözlerimde birikiyor kırılmış anılar,
yutkunamıyorum artık yalanlarını.
yine yaklaşıyor fırtına, hissediyorum,
bu sessizliğin altında
gürültüsüz ama yıkıcı bir öfke saklı.

çırpınan kalbim ağır,
çok uzun zamandır taşıdığı yüklerin altında inliyor.
umutsuz düşler,
kırık kanatlarıyla boşlukta sürükleniyor.

yitik nefeslerimle tart geçmişi,
gözlerinle bak, saklamadan.
oku suskunluğumun sonunu
bir başkaldırı gibi düşün,
kendime, sana,
ve can yakan hakikatlere karşı,
eksik kalmışlığımın doğurduğu bir isyanla.

dur artık…
bak ben hala buradayım,
yıkılmış umutlardan yeniden doğarak,
sessiz ama güçlü
bir ben.

Mehmet Demir
17714