Aşk; harfler arasında değil,
Secdeye varan yangının sessizliğinde saklıdır.

Elif gibi durdum aşkın önünde,
Sırtımda kâinatın yükü, dilimde kimsesiz dualar…
Bir yangın gibi eğilmeden,
Bir harfin ateşinde tutuştum;
Seninle değil, sen için yanmayı öğrendim.

Ey kalbimin kıblesi,
Senin ismini sayıklarken
Ürperen her zerrem şahittir ki,
Bir elif boyu kadar bile kıpırdamaz oldum
Sensizliğin önünde.
Ne zaman ismini zikretsem,
Göğsümde bir yakarış çiçeklenir:
Suskunlukla konuşan, yangınla yeşeren bir sevda…

Aşkı anlatırken
Harflere değil, harflerin sustuğu yere bak derdi erenler.
Ben de bakıyorum;
İsminin düştüğü secdeye,
Gecenin tam ortasında,
Gökyüzü turuncuya dönerken,
Küllerime sinmiş o nar kokusuna.

Kalbim, Elif gibi dimdik ama içten içe kavrulmuş bir kitap;
Her sayfası adını yazmaya ant içmiş.
Sen ise…
Bir ayet gibi süzülüyorsun ruhumdan,
Gözlerin, Kudüs’teki her duvar gibi mukaddes,
Bakışların, arşın gölgesinde esen bir rahmet rüzgârı.

Elimi semaya kaldırdığımda
İsmini yazıyor yıldızlar Elif harfine benzeyen çizgilerle,
Gökte yakarış, yerde sükût.
Ben ise,
Diz çökmüşüm bir Eliflik ömre,
Sensizliğin bile adını taşırken kutsal bellemişim bu aşkı.

Yandım,
Ama yanışım ne mecaz, ne hikâye
Bu yangın, bir harfin kalbe dönüşü
Bir kalbin duaya sığınışı
Bir aşkın Rabbine anlatılışıydı.

Sen de bil ki:
Bu aşk, ne sadece seni sevmek
Ne de sana ulaşmak içindi.
Bu aşk:
Sana secdeye varan bir yürekle
Elif gibi yanıp, Allah’a yükselmek içindi…

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(18 Temmuz 2025)