Dağlara yeminliydim, göğe secdeli,
Gönlümde rüzgâr, dilimde bengü yeli.
Zaman bile çözemedi sırlarımı,
Ben, kartal bakışlı bir yiğidim,
Geceleri yıldızlarla mühürleyen.

Ey Rabbim!
Göğü otağ, yıldızları sancak kıldın;
Bize, her bakışta fetih,
Her susuşta sabır verdin.
Öyle ki dağlar bile diz çöker,
Gölgesiyle kurutur fırtınayı kalbim.
Ben dua edince susar step,
Susunca ağlar ırmaklar.

Elimi semâya kaldırdım,
Avuçlarımda kan var,
Kanımda dua,
Duamda millet…

Ey ulu Kudret!
Kutlu sancağı sırtı titremeyenlere nasip et,
Yiğitliği yalnızca kılıçta değil,
Vicdanda taşıyanlara…

Bozkırda doğan sabahın ilk ışığı gibi,
Doğrulukla yandım,
Her yeminimde bir obanın bekası vardı.
Benim suskunluğum,
Göçebe bir milletin tarihidir bazen,
Benim öfkem,
Bir milletin suskunluğunu haykırır.

Gökten gelen bir nida işittim dün gece:
Yiğit, adaletin ayakta kaldığı sürece,
Atının nalı altındaki toprak,
Senin kıblendir.
Ve ben eğildim…
Yalnız Göktengriye!

Çünkü ben,
Diz çökmem zillete,
Sözüm düşmez kıymetten.

"Ey gökleri yaratan!
Türk’ü yeryüzünde kutla kıl,
Mazluma gölge, zalime yıldırım…
Bize doğrulukla ölmeyi,
İhanete yaşamaktan üstün eyle!"

Ben kartalım,
Bakışımda korku değil, uyanış var.
Uçurumları yurt,
Sessizliği sır sayarım.
Ve her dua ettiğimde
Bozkırın göğsünde bir destan daha filizlenir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(13 Şubat 2025)