Toprağa değil, göğe kurduk otağı
Semaya bağladık yüreğin tuğrasını
Her yıldız bir mühür, her bulut sancak
Zamana meydan okur atın yelesiyle

Çadırımızı ayla gereriz biz
Gecenin omzuna işleriz bayrağı
Işıkla örülür kandil direkleri
Gökte yankılanır Er meydanı duaları

Rüzgârı ehlileştiren dilimizde
Kâinatla anlaşan kelam saklıdır
Her nefes, kudretle yoğrulmuş bir niyaz
İmanla kurulur gökteki otağ

Biz yerleşmedik toprağa ebedî
Bizim yurdumuz sefer, iz ve sabır
Bir obanın duası göğe yükselir
Ve sema olur o duaya çadır

Süleyman mührünü kayadan aldık
Cebrail’e selam, Mi’rac’a misafir
Her doğan çocukla tekrar kurulur
O otağ: Göğün nazarında Türk’ün kalbi

Bir hilal takarız otağın ortasına
Bir elif çakarız her yıldızın yanına
Zira gök; önce secde sonra vatandır
Ve otağ; Allah’ın adına kurulandır

Gölgesi dağlara, direği yıldız
Yelkeni ay, çivisi duadır
Bu otağ çökmez vakit tamam olsa da
Zira göğe kurulan otağ… yürekle yaşar

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(16 Temmuz 2025)