Bir söz söyledim: içimde koptu
Bir devrin yıkılışı gibi
Sükûtun bağrına sapladım kelâmı
Ve başladı kıyam, kalbimde gizlice

Gölgesiz bir çağda, ışık gibi yandım
Ses değil, suskunlukla haykırdım
Her mısra bir kefaret oldu bana
Her harf: boynumdan çözülmüş bir zincir

Susmak, zalime secdeydi belki
Ben harfleri eğmedim boyun gibi
Bir harf, bir meydan olurdu bazen
Duruşun adına “kıyam” dedim

Kuru bir nutuk değil söylediklerim
İnancın kanıyla yazılmış metin
Her harfiyle dirilen bir çağ
Sözle geldim, sözle dirildim

Kalemden akan her damla mürekkep
Bir celladın elinden çekilmiş kılıç
Bir kelimeyle devrilir tahtlar
Ve bir "hakikat" ile doğar sabah

Ey kalem! Ey kelime! Ey mana!
Beni değil, hakikati anlat
Çünkü söz; yalnızca ses değil
Bir çağrıdır, bir secde, bir savaş…

Ve şimdi susarsam
Zulüm haykırır zaferini
Ama ben konuşurum
Çünkü sözle başlar kıyam…

Bir söz: karanlığa ateştir
Bir söz: millete nefestir
Ve bir söz: Allah adına dik durmaktır
İşte o yüzden… sözle kıyam başlatılır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(16 Temmuz 2025)