Kıyamet uzak değildir;
Bazen bir kalpte başlar.

Bir kalbin tam ortasında
Koptu o büyük mahşer.
Ne dağlar yürüdü,
Ne yıldızlar söndü
Ama ben
İçimdeki en sessiz çığlıkla
Yıkıldım.

Ben ki
Nice kıyamet duydum gök kubbede
Ama en gürültülüsü
Kalbimin derininde saklıydı.
Ve o gün
İçimde kim varsa sustu,
Sadece hatıralar konuştu
Ve her biri şahit oldu düşüşüme.

İçimde ne kadar yara varsa
Hepsi birer sandalye çekti kürsüye,
Oturdu karşıma
Ve başladılar konuşmaya:

“Bizi unuttun” dedi
Terk ettiğim dualar.
“Sırtını döndün” dedi
Boynunu büküp giden sevgiler.
“Biz hâlâ buradayız” dedi
Çocukluğumun gölgesi
Ve ilk secdede duyduğum o sıcaklık…

Ben ağlamadım
Çünkü gözyaşı mahşerde susar.
Sadece kalbimle konuştum
Ama kalbim
Artık bana ait değildi
O, yargının mekânıydı artık
Ve her atış bir tanığın sözünü kesiyordu.

Bir kuyu gibi derinleşti içim,
Ve o kuyuda Yusuf yoktu,
Sadece günah vardı
Ve ben,
Kendimi kardeş gibi satarak
Bir mahşeri içime indirmiştim.

Hiçbir melek inmedi o gün
Çünkü hiçbir iyi yanım kalmamıştı anlatacak.
Ve hiçbir şey çıkmadı tartıda
Çünkü ben
Boş bir terazide
Kendi gölgeme mahşer kurmuştum.

Kalbim…
Cennetten çok
İçinden geçen cehennemi tanıyordu.
Ve ben biliyordum:
Bazen mahşer,
Bir insanın kendi içinde
Yüzleştiği tek cümledir:

“Affedilmeyi umduğun her şey,
önce seni yargılar.”

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(8 Şubat 2025)