(Ne söylediysem, susarak söyledim.
Ne yaşadıysam, secdede sustum.)

Göğe açılan ilk celsede
Ne bir savcı vardı ne bir şahit,
Sadece ben vardım
Kelimesiz bir kalbin
Ağır mahkûmu.

Gölgem bile kaçtı ardımdan,
Yüzüm silinmiş bir ayet gibiydi
Ve ben
İlahi terazin karşısında
Sadece susmayı bildim.

Cümlelerim,
Gök kubbede yankı bulamayan dualar gibi
Boğazımda takılı kaldı.
Ve her kelime,
Bir secdeye gömülen yıldızdı aslında.

Ben secdeye varmadım,
Secde beni yutmuştu.
Sırtımda arzın bütün yükü,
Avuçlarımda suskun bir tövbe
Ve alnımda yıldız tozuyla çizilmiş
Suçsuzluk hayali...

Ey arşın sessiz hâkimi!
Bir kelime etseydin,
Dağlar düşerdi üzerime
Ama sen sustun,
Çünkü senin sustuğun yerde
Adalet konuşur.

Ben konuştum
Ve suçlu oldum.
Ben sustum
Ve kul...

Gözlerim arşa mıhlıydı,
Ama kalbimle yere kapanmıştım
Çünkü en gerçek duruşma
İnsanın kendi gölgesine diz çökmesiymiş.

O gün ne kalem kırıldı,
Ne de hüküm okundu.
Sadece bir nefes salındı semaya
Ve ben
İçimdeki bütün günahları
O tek nefese sığdırdım.

Bir çocuk gibi affa sığındım
Ama sesim çıkmadı çıkamazdı.
Zira af,
Kalple konuşulan bir dildir
Ve ben kalbimi sana bıraktım
Susarak,
Kapanış duası gibi…

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(8 Şubat2025)