(Her insanın aynası, kalbinin gölgesidir.)

Ayna, sessiz bir yargıçtı bu sabah
Bakışlarımı değil
Bakmadıklarımı gösterdi.
Ne gözlerim kaçabildi ondan
Ne yüzümdeki suskunluk affedildi.
Çünkü
O gün ilk kez
Kendime dava açtım.

Sordum aynadaki kırılmaya:
“Ne zaman unuttun kendini?”
Yüzüm cevap veremedi,
Ama gözlerimin kenarında
Biriken susuşlar
Tanık koltuğunda titriyordu.

İçimdeki çocuk
Susturulmuş bir tanıktı artık.
Onu en son ne zaman ağlarken değil,
Susarken gördüm.
Çünkü bazı çocuklar
Ağlamayı bile terk eder
İçleri öyle yanar ki
Ses bile çıkamaz.

Kendimi anlatmaya çalıştım aynaya
Ama her kelimem
Bir başka yüzü gösterdi bana.
Kendimi ararken
Kendimi bir yabancı gibi seyrettiğim
En büyük mahkemeydi o sabah.

Kalbimin gölgesi
Aynanın ucuna düşüyordu
Ama gölge bile benden kaçıyordu.
Çünkü bazen,
İnsan en çok
Kendine benzeyemediğinde yargılanır.

Ve ben anladım:
Vicdan,
Ne başkasının sesi
Ne toplumun dayattığı bir terazidir.
Vicdan,
Gölgeye düşen sorulardır.

Aynadaki hâkim sordu:
"Niye sevmedin hak ettiğin kadar?"
"Niye sustun söylemen gereken yerde?"
"Niye en çok kendinden kaçtın?"

Ve ben cevap veremedim.
Sadece başımı eğdim
Ve dedim ki:
“Çünkü kendimi hep geç kalmış bir özür sandım.”

Bir iç çekişle kapandı duruşma,
Ne beraat
Ne mahkûmiyet verildi.
Sadece bir mısra kaldı aynada:

“Kendine söyleyemediğin her cümle,
bir gün seni yargılayacak.”

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(7 Şubat 2025)