(Bazı cezalar, kelimesiz verilir.
Bazı infazlar, sadece kalpte hissedilir.)

Ne bir çığlık vardı bu celsede
Ne de bir savunma dilekçesi.
Sadece ben vardım
Dilin ucuna kadar gelmiş bir özür
Ve boğazımda düğümlenmiş bir sessizlikle…

Kalbimin içinden geçen her cümle
Bir suçun gölgesini taşıyordu
Ama ben sustum.
Çünkü bazen
Söyleyeceğin her şey,
Ceza dosyasını kalınlaştırır sadece.

Susmak...
İnsan yavaşça yok olurken
Ses çıkarmamak…
İşte gerçek infaz budur.
Çünkü bazı suçlar için
Mahkeme değil,
Vicdan yeter.

Bir kelime daha etsem
Belki değişirdi karar
Ama susmak,
Zaten verilmiş bir hükmün
Boyun eğmiş şeklidir.

Kendi kendime kıydım ben
Sesimle değil,
Suskunluğumla öldürdüm içimi.
Her sustuğumda bir çiçek soldu içimde
Ve her kelimeyi yutarken
Bir dua boğuldu dilimde.

Bir sabah aynaya baktım
Ve dedim:
“Bugün hangi suçumla yaşamaya devam edeceğim?”
Ayna cevap vermedi.
Çünkü infazdan sonra
Tanıklar bile sessizleşir.

Geriye ne kaldı?
Bir çift göz
Göz çukurunda asılı birer mahkeme bildirisi gibi
Ve dudaklarımda
Yarı söylenmiş, yarı susulmuş
İnfaz kararları...

Zaman geçti.
Ama ceza hâlâ içimde yaşıyor
Her sessizlikte,
Her sustuğum kalpte
Bir kurşun gibi yankılanıyor hâlâ.

Çünkü bazen,
Yargı bitse bile
İnfaz hâlâ devam eder.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(7 Şubat 2025)