(Aşkın tanıklığı bu sevdaya yetmez mi?)

Ne çağrı kâğıdı vardı
Ne davet mektubu
Ama bir gece
İçimde kurulmuştu mahkeme
Sessizce.
Sen yoktun,
Ama kalbimdeki suretin
Hâkim koltuğuna oturmuştu çoktan.

Söz hakkı verilmedi bana,
Çünkü bu bir yargı değil,
Bir iç hesaplaşmaydı.

Oturduğum sandalyede
Ne ellerimi oynatabildim
Ne gözlerimi kaçırabildim.
Çünkü aşk,
Kaçamayacağın tek suçtur
Ve ben yakalandım.

Gözlerin soruyordu:
“Gerçekten sevdin mi?”
Kalbim cevaplıyordu:
“Yaralandım ama hiç şikâyet etmedim.”
“Unuttun mu?”
“Hayır...
Sadece hatırlamak çok acıtıyordu artık.”

Ve sonra şu yankı yayıldı içimde:
“Aşkın tanıklığı bu sevdaya yetmez mi?”
Yeterdi…
Çünkü hiçbir mahkeme
Böylesine susarak sevilmiş birini
Yargılayamazdı.

Görünmeyen duruşmada
Deliller gözyaşıydı
Tanıklar kalbin çırpınışları
Ve hâkim…
Yine bendim.
Ama ilk kez
Beraati istemedim.
Çünkü suçum
Seni sevmekti.
Ve o suçun cezası
Senin yokluğunda sonsuzdu.

Duruşma sonuna geldiğinde
Yalnız bir cümle yazıldı karara:
“Bu dava düşmedi.
Çünkü aşk, mahkemeye sığmaz.”

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(6 Şubat 2025)