(Kalbin suçladığı yerle, sevdiğin yer aynıysa;
adalet, hep eksik kalır.)

Bazı aşklar
Ne suçlanabilir,
Ne de savunulabilir.
Bir bakarsın
Hem suçlusun,
Hem kurban.

Ben seni
Kendimi yargılarken buldum.
Kalbimde bir mahkeme kurulu
Ama bütün deliller
Senin lehineydi.
Her suçlamam, seni daha çok haklı çıkarıyordu.

“Beni yaraladın” dedim
Ama yara, bendeki seni korumak içindi.
“Beni terk ettin” dedim
Ama sen gitmeden çok önce
Ben kendi içimden ayrılmıştım zaten.

Kalbim bir kıyıya çekildi
Ne tamamen denize açıldı
Ne de karaya döndü.
Arafta bir yerdi orası
İnsanın, hem sevdasını
Hem adaletini
Yan yana gömdüğü o yer…

Ve ben orada
Ne seni suçlayabildim
Ne kendimi affedebildim.
Çünkü aşk
Bazen sadece sevmekle değil
Adil olamamakla da yorar insanı.

Sustum.
Çünkü her sözüm
Yeni bir dava açıyordu sana.
Ama aynı zamanda
Savunmanı da ben yazıyordum içimden.
Ve bu yüzden
Kalbim ne seni mahkûm etti,
Ne de özgür bıraktı.

İşte orasıydı
Adaletin kıyısı…
İki adım daha atsam
Ya infaz edecektim
Ya yeniden sevecektim.

Ama ben durdum.
Çünkü bazen
Sevgiyle vicdan arasına çizilen çizgi
Sana değil,
Kendine güvenip güvenmediğini sorar.

Ve kalbim cevapladı:
"Evet, suçladım.
Ama senin yerin, infazdan önceydi."

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(6 Şubat 2025)